Liter. Jaargang 9

[p. 49]

Henk Knol
Gedichten

De julidagen

Meer was niet nodig: dit handjevol julidagen
aan een tafel voor twee, in ligstoelen
waar wij bij onszelf te gast met uitzicht
op elkaar voor later zaten: onder lakens van koelte,
tempelwit in de schaduw van dit broodhuis.

Zat de zon daar hoog en goedlachs als de boeddha
ons vel strak te maken. Aan de veranda
kwam de wijnstok op kleur toen je zei:
je hebt iets van deze zandstenen muur, de streep
van die deur lijkt verzakt je mond zonder lippen.

Achter luiken hemelsblauw opgemaakt
woonden wij toen nog in onze huid
aan huid bij elkaar, verslonden contactgeluiden:
jij van hiernaast, bewijs eens dat ons dit
aan den lijve gebeurt en nog eens, voor later.

[p. 50]

[II]

 

Alles begon vanochtend opnieuw in de kleine bloedsomloop

 

van het etmaal: warm eitje gelepeld, dauw op het stokbrood,

 

de dagtaak begonnen die we hadden bedacht;

 

 

 

bij nog een beker thee met melk en honing graag

 

het uurwerk van jaren afgedraaid, languit het verleden

 

verzonnen waarin we elkaar voorgoed betrokken.

 

 

 

En dat je toen wist hoe ik al die tijd overwegend

 

leeg had gestaan; zo'n in een scheef huis opgemetselde eenmanskamer.

 

 

 

Hoe ik mij daarom met iemand had ingericht en je

 

van tijd tot tijd zuinig verschoof om de witkwast

 

 

 

het daglicht. Tekst kwijtgeraakt. Er was opeens van alles

 

te doen: kruimels, dauwdruppels, eierschalen geveegd

 

en jij met een lek mandje de hof in. Daar had het 's nachts

 

hevig oude bloesem van aangestoken appels geregend.

[p. 51]

[III]

 

Dat van die leegstand uitgelegd: hoe ik tandeloos alleen

 

in galmende woorden kon wonen als waarheid, schoonheid:

 

een landschap, jouw lichaam. Als dit broodhuis:

 

 

 

hoe mooi dat tot diep in zijn ijzers ging roesten,

 

van muurankers tot haperend deurbeslag,

 

hoe houtrot zo'n lichaam prachtig verwoest

 

met boeketten schimmels van binnenuit.

 

 

 

Schoonheid is hartruis (kwam ik op dreef):

 

de brandwond van een gezicht dat je

 

van den beginne herkent uit duizenden.

 

 

 

Schoonheid bedenk je maar zelf, als waarheid

 

of welk ander aangevreten huis, vond jij

 

 

 

en ik nog: hoe jij zelf door de jaren mooier geworden,

 

mijn bouwval werd, warm vlees van mijn zandstenen vlees.

[p. 52]

[IV]

 

Stijlkamer was je, met karmijn behangen voor een suikerfeest.

 

En dat ik met henna achter rood doorlopen luiken

 

een vrijbrief mocht schrijven op je huid. Als ik je zalfde,

 

zou mijn naakt daarbinnen mogen huizen.

 

 

 

Je liet me alle hoeken zien en hapte naar een keervers:

 

Steeds maar jouw klemwoord tegen dat van mij;

 

ik wil een landschap zijn, een opening voor ons

 

 

 

naar buiten. Je deed de luiken los. Gebalsemd stond je

 

in het maanlicht: een heuvelrug van zwelklei

 

met oude scheuren onderhuids waarvan ik wist:

 

dat komt door mij, ik heb ons uitgewoond.

 

 

 

Nu glijdt vannacht de engel langs,

 

die ging nog nooit een dakloos huis voorbij.

De reeks De julidagen is opgenomen in de nieuwe bundel van Henk Knol die in juni onder de titel De overtijd verschijnt in de Mozaïekreeks.

Henk Knol (1955) is dichter. Poëzie: Toch maar de tuin geruimd (1990), Ander hooglied (1994), Houdbaar stof (2000).