Liter. Jaargang 8

[p. 2]

J. Eijkelboom
Gedichten

In het heden

Kan het wel deugen
deze verheugenis om wat er is,
niet in het Eden van weleer
maar in het alledaagse
en ook geen oog voor onheil
dat altijd weer zijn tijd verbeidt?

Als ik loop denken mijn benen
aan lopen, aan het aangename
van ademhalen, oorlogen
en pestilentiën nu even
daargelaten.

Misschien omdat er aan gram
al veel uit mij is weggesneden
ga ik als nieuw door de stad
die mij toekomt.

Straks geef ik nog kraaiend de geest.

[p. 3]

In later leven

Voor R.

Laat je gekoesterd zijn
ook als met rimpelig vel
ik uit bad ben gestapt,
de huivering in.

Wees, hoe schraal dan ook,
getroost. Door het gemompeld
woord van wie het zwijgen
te lang beoefend had?

Zijn plaatsvervangend letterwerk
misschien? Het is dan wel
geschreven maar ook in later leven
nog te bezien.

En wat staat daar dan wel?
Dat ik hartgrondig maar grotendeels
onzegbaar van je hield.
Het is misschien mijn stem

die daar dus aan ontbreekt.
Zelf hoor ik stemmen van overledenen
die ik heb liefgehad nog steeds
en soms tot troost.

Waarom dan jij de mijne niet?
En dan het liefst
in koesterend verband.

[p. 4]

Ja het klopt

Alles verklaarbaar en van een
regelmaat die koestert en sust
al jaagt het sommigen de deur uit
naar tomelozer oorden.

Zie ze dansen op de maan
in hun opgeblazen hansop.
Hunkerend kijken ze terug
naar de blauwgroene aarde.

Ja het klopt,
als de hartslag van een heelal vol
wentelende sterren, prieelvogels,
kleine middenstanders, kalm

wiekende adelaars en een losbol
die het aanziet en zich
plotseling verbaast.

[p. 5]

Al het geprezene

Al het geprezene van fabuleuze zonsop-
en ondergangen, het niet weg te poetsen
geglinster van maanlicht op water -

het is al zo oud, zo gezien,
wel beter uitgelegd dan vroeger
maar waarom het er is -
god mag het weten, nog steeds.

Dat het de oude man beroert
als eens de jongen is goed beschouwd
het enige dat vaststaat -
voor wat dat waard is,

zon en maan al bijna verboden
want te weinig betrokken
bij schokkend wereldleed, of
anderszins verbeurd verklaard,
houdbaarheidsdatum een eeuw overschreden.

Hou dus je woorden maar voor je,
fluister ze liever in een dageraad-
kleurige schelp van meegevend
kraakbeen, zijdezacht vel
eromheen.

[p. 6]

Toccata en fuga in d

Het siddert na
in ons geschrokken oor,
maar niet in de muziek,
die gaat strak helder verder,

na dat pistoolschot,
de klaroenstoot van het begin,
die tel zonder twijfel:
dit is God, dit ben ik,

uw dienstknecht
de absolute vorst
een man met een pruik,
organist van het huis.

*

Hoog tussen de pilaren
hing al een schemering
als uit de tijd dat er
veel ijler werd gezongen
en God nog niet
tot vaste burcht was omgebouwd.

Heimelijk besloten wij
over te gaan tot verveling
bij die schier eindeloze
mathematische variaties.

Zo bleven wij onszelf,
zo leek het of ook wij bestaan.