Liter. Jaargang 7

[p. 7]

René van Loenen
Gedichten

Reünie

We zien elkaar ruim twintig jaren ouder,
gemazeld door de tijd, in het bestaan gestrand
als rechter, tandarts of garagehouder.
Maar jaren tellen niet, zo lijkt het, want
we slaan elkaar uitbundig op de schouder
en graven diepe tunnels in het zand.
De drank maakt ons met ons een stuk vertrouwder:
je weet weer wie je bent in dit verband.

Maar ook al grijpen onze handen in elkaar,
er komt niets uit de diepte aan het licht.
We blijven in herinneringen steken
en wat ons niet verbindt weegt toch te zwaar.
Zo loopt ons hele gangenstelsel dicht
met wat we zeggen om de tijd te breken.

[p. 8]

Bezemkruiskruid

Als zaad verscholen in een schapenvacht
de overtocht gemaakt. Geen zee te diep
voor wat het blote oog niet ziet.

Het wortelt en het bloeit en het stapt
op: er is een trein die naar het noorden rijdt.

Ook dit is ijdelheid, het schrapen van de wind:
een opstapje naar verre, vreemde streken.

[p. 9]

Prazeres

Tussen de magere huizen
met de doden
in hun stapelbedden
achter slordige vitrages
gerangschikt op naam
staat onbeheerd
de zwarte motorfiets.

Wij kennen hier geen mens,
lopen met zware voeten,
turen de straten af
met ogen die zoeken
naar bevestiging,
oren die vermoeden
dat een tram meer is
dan zijn gerinkel.

René van Loenen (1950) is neerlandicus. Binnenkort verschijnt in de poëziereeks van Mozaïek zijn bundel Mooi voetenwerk. Eerder publiceerde hij onder andere De steen voorbij. Gedichten voor de veertigdagentijd (1998).