Liter. Jaargang 6

[p. 76]

Mowaffk Al-Sawad
Gedichten

*

Terwijl ik sliep
kwamen tussen mijn vingers
de namen tevoorschijn.
Mijn benen hingen neer
van de witte plafonds.

Ik was het hoofd van de droom
aan het kammen
en ik kleefde aan de lakens ervan.
Ik zag mezelf, aan het stuur
van wagens vol vrouwen,
richting het bos
dat vol zat met sprookjes
en mijn benen hingen neer
van de witte plafonds.

Ik was verbaasd en bekeek nauwkeurig
het lichaam van de stad
terwijl ze afgleed
van de ene naaktheid naar de andere.
Ik klopte op de poorten,
nam haar maagdelijkheid,
groef in stegen
op zoek naar zwarte letters
en de man die plotseling
de bewijzen had verloren.
Hoewel mijn benen nog steeds
neerhingen van de witte plafonds
ging ik door met de droom
van de afgelopen nacht.

[p. 77]

 

Ik zag de dingen

 

maar de dingen zagen mij niet.

 

Ik zag de sterren

 

die zich onder mijn voeten verspreidden

 

en stond in brand.

 

Ik stond in brand

 

om mijn gedicht te verlichten.

 

 

 

Ik maakte het witte

 

tot het volmaakte witte.

 

Ik verborg mijn gedichten

 

onder een oude muur

 

uit angst om opgevreten te worden

 

door de herfst.

 

 

 

Ik zag mijn voeten

 

neerdalen,

 

langzaam,

 

langzaam,

 

van de witte plafonds.

 

In mijn hand hield ik een appel,

 

misschien genoeg om mij wakker te schudden.

[p. 78]

Spiegel voor ewald

Ewald, waar ben je?
Ik hoor je voetstap.
Ik hoor je muziek.
Je komt onze kamer zachtjes binnen
en geeft aan onze vensters
vleugels van zilver,
vliegt hoog weg.

Ewald waar ben je?
Strek je hand uit.
Pak het glas van deze dromer.
Neem een sigaret
en teken met de rook ervan:
koninkrijken, steden, witte paden.
Je zult hen zien
terwijl ze de vlinders
slachten op de trottoirs.

Strek je hand uit
en geef mij je wijsheid
en pak met je andere hand
het stof van de sterren.
Het is een prachtige mis, mijn vriend,
Neem wat je wilt, neem alles.
Neem een andere taal.
Je prinses, de prinses
die standbeelden maakt
zal haar glas meedrinken
en blij zijn
met je komst.

[p. 79]

Een middag wit als melk

Zonder reden maak
ik steeds mijn herinneringen schoon,
ga ik naakt naar buiten,
begin ik te draaien.
Dan val ik op
een middag wit als melk.

Schreeuw ik naar onze moeder aarde:
‘Dit is jouw ongeboren kind,
de dagen hebben het teleurgesteld’,
maar niemand kan mij horen.

Ik steek mijn hand in de zak van de verbazing,
val in een verlaten put.
Ik zie vrouwen, ze hebben hun ogen laten liggen
naast de bron.

Om mij heen wemelen kinderen.
Ze hebben mijn gesproken woorden verscheurd,
verstrooien mijn adamsappel.

In de ochtend
klim ik weer op.
Ik zie mijn gedichten
ontkiemen boven de tafel
en onder de stoel.
Dan keer ik terug
en herhaal mezelf
in koude herinneringen.

Uit: Mowaffk Al-Sawad, Een middag wit als melk. Leeuwarden 2002.