Liter. Jaargang 6

[p. 30]

Juliën Holtrigter
Gedichten

Een klein signaal

God is onzichtbaar maar van haar donkere waaier
zag ik de schaduwen varen. Onhoorbaar licht ging
haar hand door het nachtzwarte riet.

Gedachten kwamen naar binnen, daalden, verdichtten,
namen de vorm aan van tekst en van wolkjes adem.

Te traag zelfs de nieuwste computers, het zijn
verlepte boeketten. Letter voor letter komt er te staan,
steeds opnieuw: omschrijving te wollig, te vaag.

Langzaam stikt het verhaal in de taal. En wat blijft
is een heilig soort vissen. Een klein signaal in wat
brood en wijn en misschien toch een lied.

Dit is het: een heldere morgen die komt, leegte
die mij vervult, die mij bevrijdt van mijzelf,
klaarte die mij geschiedt.

[p. 31]

Uit het westen geen nieuws

Hoofd in de nek, na een tijd knettergek
van de sterren, de nevels, de leegte.

We draaiden speelkaarten om en keken
wat rond in ons hoofd,
gissend, om meer te weten te komen.
Wij lieten ons zien, het achterste van
onze tong. Maar het hielp niet.

De zon ging weer op en belichtte de toestand
waarin wij verkeerden. Wij waren
ontgoocheld geraakt, verveelden ons,
leefden verder in weelde.

[p. 32]

Valetta

Wij lieten ons overzetten.
In draagstoelen gleden we over het water.

Schepen zag je, als droeve paleizen en
kranen, niet meer dan wat lijnen.

Wolken schoven opzij,
ladingen licht werden gelost in de morgen.

Wij lieten ons overzetten.
En al wat we zagen werd in het blauw
van de hemel geborgen.

Juliën Holtrigter (1946) is docent beeldende vorming en levensbeschouwing. Poëzie: Omwegen (2001).