Liter. Jaargang 6

[p. 37]

Menno van der Beek
Gedichten

Doxologie

Hij hield zijn duim recht en zijn wijsvinger gekromd
zodat er net een sprookjesboek tussen zou passen
toen ik hem vroeg: is er nog hoop? En dus
had ik een antwoord waar ik niet mee leven kon.

Ik nam een trein terug. Had ik nu mijn gitaar
bij mij gehad, dan had ik een gebaar gemaakt
en was met lege handen uitgestapt.

Een medereiziger kon zijn geluk niet op
omdat hij zo bij mij betrokken was geraakt:
hij speelt iets. Buigt zijn hoofd over mijn snaren.

Er zijn een paar oude vreemde verhalen
die zich in flarden om mij heen herhalen.

Volgorde is belangrijk: dit wist
mijn vader die voor mij gestorven is.

[p. 38]

Wachtkamer

Ik kijk onder de zonweringen door -
het stuk van onze straat dat ik kan zien,
het kruispunt en de stoep zijn leeg. Misschien
heb ik hier, met twee vingers in mijn oren

een visioen: zo zal het blijven regenen
en ik moet met mijn slippers aan de straat over,
schuilend onder mijn vest een brief gaan posten

waarin dan een paar van mijn beste regels
moeten staan. Dan zullen ze geloven
dat het niets oplevert. En dat het weinig kost.

Ik word vergeten en met rust gelaten
met een gedicht en met mijn watervoorraad en

met dozen vol blikgroente. Dit is gezond:
niemand die tussen mij en vader komt.

Menno van der Beek (1967) is computerprogrammeur en dichter. Bundels: Vergezocht (1999) en Waterdicht (2002).