Liter. Jaargang 5

[p. 82]

Mart van der Hiele
Gedichten

Oogstzomer

We speelden in een boomgaard met de ochtendzon
en werden langzaam rijper als de pluk begon.

Want bramen werden wijn in onze kindermond,
totdat de klok op middaghoogte stond.
Dan plukten wij - blauw, rafelige huid -
nog snel wat bramen van de beste struik,

stapelden karrenvrachten kisten op
en met geschramde benen, warm tot op het bot,
beklommen wij een tractor die van mot en roest
geen last meer had en hoestend ons verdroeg.

We telden alle bramen, aten het tekort
en sprongen lenig weg vlak voor de veilingpoort.

Vroeg jij nu hoe ik mij de hemel denk?
Een oude kar die kraakt, een braamstruik die me wenkt.

[p. 83]

Musica sacra

De organist zit achter een beschot.
Geen blad staat voor hem op de lezenaar.
Hij is een toonaangevend kunstenaar,
een melomedicus in dienst van God.

Hij volgt in hand en voet de meester Bach.
De toonsoort doet de diagnose recht.
De ziekte van mijn ziel wordt blootgelegd.
Dit is muziek die alle leed verzacht.

Eerst maakt hij feilloos met het manuaal
een gulden snede, dan vangt het pedaal
drie maten lang het stotend bloeden op.

Een fuga druppelt balsem in de wond
als ik, nog in narcose maar gezond,
op hoge toon gestemd naar buiten loop.

[p. 84]

In principio

Ze roept tot leven wat zij zelf ooit schreef,
een eeuw of wat geleden; Mozart was haar naam
of ook wel: Muze. In een diepe droom
van zwartomrande tranen, op papier gedroogd,
slaapt een sonate tot ze wakker wordt
gekust door een fluitiste die de rol van prins
met glans vervult: in danspas door de zaal
blaast zij de tonen als een zeepbel uit haar fluit,
ijle planeten die hun eigen baan
los van het blad vervolgen. Klanken spatten weg,
een nieuw heelal speelt zich hier binnen af.

Eén ding staat vast: toen God de wereld schiep,
bracht zij de fluit in omloop, blies er adem in.

Mart van der Hiele (1964) is leraar klassieke talen te Ede. Hij publiceerde eerder gedichten in Liter.