Liter. Jaargang 5

[p. 68]

Jane Leusink
Gedichten

Sneeuw die tot juli blijft liggen

Ze voelden zich onrustig, ze moesten iets
maken, nee, iets werd wakker en werkte
zich als een steen in de aarde naar boven.

Ze dachten dat ze het niet zouden kunnen
waren bang, begonnen voor tien te praten
zodat het een drukte werd van ideeën daar.

In hun ogen smeulde iets. Ze zochten
een plek van belang, een ruimte zonder apparaat
dat regels stelt, een eiland tussen zijn

en niet zijn dat toch door zijn wortels aan de rivier-
bodem werd vastgehouden, luchtig, gewichtig.
Ze luisterden als kinderen naar wenkende woorden.

Het was herfst en ze hadden de trek in de kop.

[p. 69]

II

 

Wij zochten verlaten stadsboerderijen en bouwvallige

 

steenfabrieken, droomden van schapen en lammeren

 

op grazige berghellingen met wildstromende beken.

 

 

 

Droomden van levende projecten, werken

 

van vrij denken om zonder schaamte te laten zien

 

aan wie ook, god, ouders, een dode dichter.

 

 

 

Wij zochten naar een woord voor verlangen in de taal

 

van schapen, vroegen ons af hoe je van het een

 

naar het ander komt, hoe je iets verbindt

 

 

 

met iets anders en wat daartussen gebeurt.

 

Wij hadden daar veel woorden voor over

 

om weer los te laten zonder verloren te raken.

 

 

 

Wij hoopten dat het ons zou weten te vinden.

[p. 70]

III

 

Wij schreven motorblok, carburateur

 

en hoe haal je hem door de keuring heen

 

gingen lassen, autogeen, elektrisch,

 

 

 

vlamboog trekken, Kants praktisch vernuft

 

bestuderen, in het Russisch geloof, hoop, liefde

 

verbuigen - hoe onregelmatig is liefde niet -

 

 

 

Wij vonden houtkachels, open vuren en daken

 

met gaten van sterrennacht, in onze onbetreden

 

tuinen woekerde het van wilde honingbloemen

 

 

 

en speerdistels. Wij ploegden, spitten en wiedden de winter

 

door, oogstten broedplaatsen voor ongebreidelde drang,

 

aan onze vingers hingen beugelflesjes Grolsch.

 

 

 

Wij geloofden aan sneeuw die tot juli blijft liggen.

[p. 71]

IV

 

Sommigen voelden dat iets hen bereikte, als een kind

 

dat leert zwemmen de kant van het zwembad loslaat

 

- in hun ogen las je wonderlijke moeite -

 

 

 

Van anderen las je het zoeken in hun ouderloze

 

ogen zag je het glanzen verloren gaan,

 

aan hun handen voelde je het trillen beginnen.

 

 

 

Mijn kind schreef: ik vertrek in de lente, ik ga zonder

 

haast, om een weg af te leggen die verplicht is geworden

 

langs scheve platanen met cipressen erachter, blauwe

 

 

 

bergen in de verte en altijd veel schapen te hoeden.

 

Ik sjor een plunjezak op de rug van mijn zwart paardje,

 

streel manen uit zijn verwarde gezicht, fluister ‘kom’.

 

 

 

Vanavond strelen mijn handen de hemel in kleur