Liter. Jaargang 4

Christelijk literair tijdschrift

[p. 36]

Menno van der Beek
Gedichten

Calembour

Ik sla mijn ogen op. Zo zal ik wachten.
Ach, moge mij mijn rechterkant vergeten
als ik uw stad vergeet. Dan ben ik er geweest:
aan zulke dingen denk ik meestal 's nachts.

Ongeschikt voor snarenspel. Mijn klachten
bewaar ik in mijn hoofd, en u bent steeds
van heel dichtbij mijn luisteraar. Ik weet
dat u het weet. U zit in mijn gedachten.

Ik zal met u over de hoogste muren springen
en ondertussen uw gedrag bezingen:

mijn lamp. Mijn schaduw aan mijn rechterkant.
Mijn herder hier en aan de overkant

die al mijn krankheden vanzelf geneest
en mooie plekjes aan het water weet.

[p. 37]

Relaas

Dit hoofd ligt moe en groot tussen zijn schouders
maar heeft nog altijd een bekend gezicht;
hoewel zijn lichaam tussen lakens ligt
steken er stukken onderuit om vast te houden.

Dit is een uur alleen van ons. Misschien
verwacht hij zonder te bewegen iets van mij
of van iemand anders, die ik moet gaan halen.

Ik laat mijn nieuwe zakhorloge zien:
‘Van zilver,’ zeg ik, en hij kijkt opzij

en knikt een beetje. Het is roestvrij staal.
Wat echt gebeurt is maar de helft van het verhaal.

[p. 38]

Waterballet

Zo hard heeft het misschien nog nooit geregend
of misschien zat ik binnen, toen het zover was
en danste men in regenkleding door de plassen
terwijl ik langzaam grote voeten kreeg.

Wat heb ik ondertussen al die tijd gedaan?
aarzelend bovenaan de trap gestaan -

ik wachtte tot ik groot genoeg was om de vader
voortaan heel anders te benaderen:

kom terug, en troost mij in uw lange armen
die in de regen uit de hemel hangen.

[p. 39]

Heim

In onze gootsteen liggen resten glas
gevallen bij de thee. Gesponnen draden
hangen van fotolijsten. Niemand gaat
de trap op. Dingen wachten in de kast.

Een aantal uren naar de stad gegaan
en thuisgekomen. Hier is iets veranderd;
sta bij het trapgat met mijn jas nog aan,
een plastic tas met boeken in mijn handen.

En één moment woon ik hier niet. Alsof
alles mij onbekend voorkomt. Het stof

danst in de gang. Mijn lichaam neemt het over;
het hangt gedachteloos mijn jas op. Ik geloof

vanzelf in God. Misschien is dit zijn huis
en zit ik zonder jas aan bij hem thuis.

Menno van der Beek (1967) is computerprogrammeur en dichter. Poëzie: Vergezocht (1999). In oktober verschijnt zijn tweede bundel bij Mozaïek.