Liter. Jaargang 4

Christelijk literair tijdschrift

[p. 47]

Anton Ent
Gedichten
Vlielandse psalmen

Mogelijkheden

Hier kan ik blijven, dokter, tegenover u,
maar ook door het kroondomein dwalen,
smekend: laat mij een deel van het bos zijn!

Of naar Vlieland varen, daar langs het wad
trekken, een slag in de lucht slaan waar
niemand mij ziet en niemand mij hoort

als ik richting horizon roep: Maak mij
hier tot een zandkorrel, een mistdruppel,
een heilig deel van een heilig geheel.

[p. 48]

Grind

Kom mij niet te na. Ik oefen me
in verkiezelen, wit grind wil ik worden,
schitterend of glanzend in de regen.

Zand is mijn ideaal, op weg naar de
vernietiging, het losgemaakte niets,
stof, weggejaagd, ten hemel geblazen.

Spreek me niet aan, vervulling klinkt
als vervuiling. Of als verveling. Passeer
me niet, kom naast me liggen en verkiezel.

[p. 49]

In een duinpan

Wat moet ik op dit eiland met het woord
woestijn? Op een zandplaat ligt het
voor de hand, maar hier in deze duinpan

waarin ik Jesaja lees? Ah, het welig
bloeien van de narcis! Jaloezie steekt
de kop op want ik ben dor land. Hier klinkt

de belofte dat het gloeiende zand
een waterplas wordt en ik veranderen
zal in een bron van inspiratie.

[p. 50]

Le sacre du printemps

Hoe raak ik het heilige van dit voorjaar?
Sacraal was de winter. De akoustiek
van de kou voerde mij diep in de stilte.

Over het grauw en de naaktheid steekt
een snijdende wind op, terwijl een bries
in de lentezon dient te blazen. Troost

het bottend bos? Ik moet laag bij de grond
zijn, het madeliefje in het gras zien,
het wit in mij opnemen. Dan kan ik leven.

[p. 51]

Waterstad

De dood is een onbereikbare stad.
Lach mij niet uit want waar ik aankom
waait de wind, haal ik adem, wint het leven.

De dood is een stad waarin anderen
verdwalen en nooit meer de uitgang vinden.
Vanuit de verte zijn de muren van glas.

Zodra ik nader, versmalt de weg, versmelten
de poorten. De dood is een waterstad
zonder straten, pleinen, paleizen.

[p. 52]

Moed

U bent mijn schuilplaats zing ik en ik schuil.
Toverkunst van de illusie, muziek,
genade van het woord. Maar de moed

om niét te schuilen, op te staan en tegen
de wind in over de zandvlakte
richting einder te gaan, waarom daagt

die mij uit en plaagt mij het verwijt
een lafaard te zijn als ik mij berg
in de schoot van uw woord?