Liter. Jaargang 4

Christelijk literair tijdschrift

[p. 54]

Château de Primil, Nantes, pentekening van Lambert Doomen, 1624-1700, © National Gallery of Scotland.

[p. 55]

Hilbrand Rozema
Gedichten

Spookjaar

Lambert Doomen, ‘Château de Primil’, Nantes

1

Een kasteel zo morsig dat je bidt
laat het hier niet bij blijven. Slag op slag
en regen moet het verduren. Dan pas kan het
op zijn spiegelbeeld gaan drijven.

Hoe zou het ook iets anders
dan dit modderbad van zwarte poelen zijn,
nog zoveel jaren te gaan
voor de opstanden
van het brooddronken volk, de buiken
gistend van eikels en brandnetelsoep,
de guillotine en het ergste van alles

de uitvinding van gloeilamp
en centrale verwarming, vergeving
voor slordiger vormen van woede.

Om straks bij de sissende vuren
van berenleiders, Egyptenaars en beurzensnijders
reumatisch uit de hand te lopen
is er helaas nog alle tijd. Wie weet

zingt een verkleumde varkenshoeder
wel rochelend zijn lied vol kwaad vermoeden.

[p. 56]

 

2

 

 

 

De varkens zijn gewiekst, gezwind.

 

Dit tijdperk zit ze als gegoten

 

nu ze in hun ruige winterjassen lopen

 

en hun oude bloed blij wordt van de draaiende wind

 

 

 

blijven ze dapper in de bagger balanceren.

 

op naaldhakjes moeten ze gaan voor altijd

 

de penzen gezwollen van water en grind.

 

 

 

Zo gaat ook dit verloren jaar

 

op veel te dunne blote benen spoken.

 

En van gewroet in het buitenland

 

heeft de schilder zijn handen in stukken gebroken

 

 

 

om een putlucht van jewelste op ons los te laten

 

van zwam en eikel, truffel, kastanje, mispel

 

en valfruit. Hij is geslaagd. Zijn jaar is dicht

 

 

 

en gaat nooit meer open. Maar

 

werp een koude blik op het leven, de dood

 

want straks komt hij als een wolfskind

 

uit zijn eigen bossen gekropen.

[p. 57]

 

3

 

 

 

Er blijft over de rotte velden

 

zowaar iets van een voorjaar hangen,

 

sluiers op slap golvend veen.

 

 

 

In gindse plaggenhut heeft pas een kind gehuild.

 

Rook uit de natte haard

 

schraagt er de zolder als een zuil.

 

 

 

Nu is het kindje stil, ligt drinkend aan

 

een vuile borst. Wordt hij ooit groot

 

dan kan ons niks gebeuren,

 

 

 

dan zal hij vast in losse onderdelen

 

de zwijnen aan de zolder hangen. Maar nu

 

blaffen de beren nog schor en pedant,

 

 

 

kwijlend van zwangere geuren.

[p. 58]

 

4

 

 

 

O, een mager scharminkel staat er ook.

 

Hij draagt zijn juk met ezelengeduld

 

over dit zacht verdrinkend land.

 

 

 

Hij sjokt, hij sjokt al eeuwenlang de stad voorbij.

 

Straks stapt de ezel met zijn vracht

 

lavendel in de klei

 

 

 

en brengt de baby die zo onverdraaglijk stinkt

 

een heugenis aan parfum bij.

Hilbrand Rozema (1971) is journalist bij het Nederlands Dagblad en dichter. Bundels: Paradijs (1997) en Embargo (2000).