Liter. Jaargang 3

Christelijk literair tijdschrift

[p. 15]

Jane Leusink
Gedichten

Kwam er geen einde aan het maken van veel boeken

Ik wilde mooie, oude woorden aan je schrijven
- het onbewuste wordt ons door de zinnen
aangegeven, een woord geeft aan verlangen

stem - ik zweefde door de lucht, oud landschap
ontrolde zich aan mijn buizerdogen, ik zocht
de klank in kelen van uitmuntende zangers

uitstekende troubadours, ik lag op mijn bed
beluisterde stem van jouw ziel.

Dappere zinnen schoven behoedzaam langs leestekens
en voornaamwoorden las ik mijzelf van achter
naar voren, op de rug las ik onmogelijk mijn eindigheid

mijn dood te bezweren, het schemeren terug te brengen.
Zat de zon weer boven de ranok, woeien woorden weg
kerfde het tekort mijn ziel kapot.

De titel is ontleend aan de Prediker 12:12; C.S. Lewis schreef: zat de zon weer boven de ranok.

[p. 16]

Taal en nog eens taal

Hoe moet dat nu straks met mijn stoel en die van jou
als ik de tijd uitloop en struikel over die grijze haar
die waar mijn ogen over al die maanden, uren, over je

hebt nog twee minuten en jij gewoon je boeltje en mij.
De tijd baart rozen, zeggen ze, verstekeling klimt
aan boord, container vol relieken, taal en nog eens

taal, een ansichtkaart, een brief, een boek, muziek
- mazurka van Chopin, die mis van Haydn, strakke Bach
op achterplaats in Calzadillo - ook veel verzameld daar:

eikels, kastanjes, allemaal wegdingen, een stoel
en nog een stoel, een stugge haar, gebarsten hand
een donkerte, soldatendingen. Later stribbelde je tegen

me aan, de punten van mijn borsten schuurden
bontgekleurde vleugel aan de overkant
waarin de kamer hangt (zachtjes schommelt, mij droomt).

[p. 17]

Geen spaak

Dat we ooit konden weten hoe het echt was, vroeger
toen we nog kinderen waren en achterop de fiets
bij onze vader zaten, benen uitgespreid in veiligheid
van rafelige tassen, geen spaak die ons wat deed.

Dat we ooit in onze herinnering opnieuw geboren
werden, met onze handen stevig aan zijn ruige stof,
de geur van koppelriem en leger snuivend, midden
in geborgenheid aanwezig waren.

Of voorop in het met rode stof beklede stoeltje zaten,
steentjes tuurden in de groeven van zijn band, een muur
van vader onze achterkant. O, dat hij dan hé voorzichtig
val niet op, wat was het woord, je smoeltje.

Jane Leusink (1949) debuteerde onlangs met gedichten in Poëziekrant. Zij studeerde Nederlands en enkele jaren kunstgeschiedenis, is werkzaam bij een taaladviesbureau en is mede-eigenaar van een restaurant in Leens.