Liter. Jaargang 3

Christelijk literair tijdschrift

[p. 2]

Hibrand Rozema
Gedichten

Maart

1

Aan bomen keren vorig jaar verloren
takken terug als eiermanden.
Vogels vliegen in flash-back gebroken
ledematen in de houten oksels.

Auto's werpen wolken op van stof dat
maanden stillag. Aarde en hemel ze
mengelen weer en verzoenen en de
nachten geven geurend alles zachte

nieuwe namen. In de keuken bij het
open raam start ruisend blauw als
pimpelmezen de bloei van een kwartet
margrieten op de gasfornuispitten.

Lichte laaiende voorzomernacht die van
je hart het stremsel vlottend maakt
als kokende melk, zo snel.

[p. 3]

 

2

 

 

 

Het park maakt zich op voor de nacht

 

die zacht uit de loopgraven klimt

 

voor de aanval, onzichtbaar verraad

 

 

 

aan de heldere zon, een reukloos gas.

 

Het park gaat op de duisterlijn

 

verhevigd leven, met een bevende

 

invasie van gefladder, vogelwolken.

 

 

 

Klapwiekende kalongs onder de maan door.

 

Geen paniek. Dit valt te verklaren

 

als luidkeelse kauwtjes. Met een geraas

 

van vallende kiezelstenen

 

storten ze hun hart uit.

[p. 4]

April

1

Witter, witter worden bloesems
in het laaggelegen park en eksters
bouwen een roofburcht in de wolken:
zwart bolwerk, lichtekooi van takken,

hooggeplaatst gezwel. Ik zie het wel,
het legt me lam, zuigt alle leven uit
als duikvluchtbasis, maretak en heksenbezem.
Het park bloeit voor mijn ogen dood en open.

Maar jonge boompjes geuren in het tussenuur
van dag en nacht roerloos als telescopen.
Het licht van vroege sterren vangen ze.

Eksters verschansen zich in houten bolsters,
vouwen hun staarten van vermoorde onschuld op,
verstrijken als de tijd hun vleugels glad.

[p. 5]

 

2

 

 

 

Al uren is de nieuwe dag een feit.

 

De lichtval toont het aan.

 

Het bramentuig breekt kruiperig

 

bij de plantsoenen in en honden

 

huilen, rennen langgerekt,

 

slaan wonden in het gras. Wanneer

 

houdt dit op. De mensen hollen

 

voor hun leven alle parken door,

 

bepalen nauwkeurig hun omlooptijd.

[p. 6]

Kano

In een schaduw die warm was
in zeeflicht onder pruimenbomen
lag in ons paradijs van ouderdom
groen een kano, zwijgend

van een vriendschap met de wereld
die eindigde toen Adam is getrouwd.
Nooit voer hij naar de wereldrand
voorbij de zee. Gevangen ligt het erf

in roestig afval met scherpe tandjes.
In lege flessen happen kikkertjes
naar lucht. Wij zijn naar buurmans
tuin gevlucht waar resten liggen

van met kinderhanden opgetilde
losgelaten eieren. Zijn huis staat
in de koude zon en mannen op de nok
schreeuwen bevelen. Alsof ze almaar

afscheid nemen. Verlangen als de afduw
van een vaarboom in stil water.

Hilbrand Rozema (1971) is free-lance journalist en dichter. Poëzie: Paradijs (1997); zijn bundel Embargo verschijnt op 11 maart.