Liter. Jaargang 2

Christelijk literair tijdschrift

[p. 38]

Hilbrand Rozema
Gedichten

Thuiskomst

Het is voor niets te laat. Ik kan nog
voor de huur bedanken van geleende heldenlevens.
De journalist die sneller dan zijn schaduw schrijft.
Het wiel uitvindt, het zwarte garen.

De wereld waarschuwt voor de laatste keer.
Ik veeg de scherven van mezelf bijeen
in buitenlandse huizen, kamers, vreemde stiltes
die bordelen waren voor de ziel.

Tijd om delegaties te ontvangen uit de landen
van toen. Herinneringen zijn logees geworden
met een eigen sleutel. Geen dieven meer,
met lopers. We komen nader en nader

in onze nieuwe huiden. Vader ik voel het
komen als ik uw rechte rug op de orgelbank zie
en uw timmermansoog. Ondersteboven liep ik

in uw handen over het plafond, ik dacht
dat ik vloog. Alles wordt mogelijk nu.
Zelfs een bestand met onze eenzaamheid.

[p. 39]

Burengerucht

Er is een nieuwe dag, altijd. Maar vraag me hoe.
De trein naar huis was vol en ik moest staan.
De mensen van daarginds zullen hun huizen nog

langs de overkant bespieden gaan en buren worden
van zichzelf. Ze kijken nu al tegen alles
anders aan. Lopen door half bevroren lentegras,

wasemen ijsbloemen weg van een raam,
kijken lachend in hun eigen slaapvertrek.
Maar menig ander krijgt geen adem meer

en is voor altijd oud en koud en hoest en tast
en vriest met witte vingers vast. Hun stadje is
heel stil, met graften eromheen. De straatjes

zijn kaarsrecht en wie er komt krijgt slingers
van verwelkte bloemen omgelegd. Een leven als
een oordeel is het dan. Hun terp ligt

als een drempel op dit platte land.

[p. 40]

Alles een geheim

1

's Zomers wordt Groningse zeeklei van droogte
poeder en zweem van lood, zet zich
in je huid als middeleeuws pigment. Een niet-
uitwisbaar koloriet, om boeken te verluchten

over de dood; stof ben je, tot stof keer je weer.
Je oom voerde regie over het graafwerk in de tuin.
Je klom uit de grondwatervochtige kuil, grijs
als een schiere monnik, inpolderaar

van Abt Emo uit Wittewierum. Binnen welfden
schemer en geur en bedrijvige koelte.
Melkbussen, stalmest, hooi. Een vleug
vers henneptouw - iets vrouwelijks, zoethout,

snelle verbittering. 's Nachts de wankel
van een krachteloos kalf tegen de wand.
Dat alles een geheim bewaarde, sprak vanzelf.

[p. 41]

 

2

 

 

 

Zo huisde onder de kapschuur, in gouden zuilen

 

van zaagselstof, als een mummie in een glas-

 

vitrine, in het klaslokaal van een dorpsschool

 

 

 

een uil. In dakduister gehuld als een nauw-

 

sluitend verenpak maakte hij pas bij avond

 

sinister draaiwerk van zijn ronde kop.

 

 

 

Hij schudde nee. Ontkende het daglicht

 

en beidde zijn tijd. We wisten het weer:

 

uren geleden, boven het toen nog eeuwige

 

 

 

groen van de grassen, in het dronken zenit

 

van de hete middag, was een kievit bijna

 

gebleven in zijn buitelende slappe lach.

 

 

 

Stil sloeg het nachtdier nu zijn vleugels uit,

 

als iemand die glimlacht met killer-instinct.

[p. 42]

Eigen weg

Langs een verharde eigen weg
wil ik het erf van je herinnering
ontsluiten. Over baksteengruis
en stoffig verbrokkeld marmer
kom je bij populieren uit.

Ze staan diep in de blauwe hoogte
rond een huis en ruisen. Een vol
gefluister, rollend uit de ruimen
van de Noordzee. Sirenenzang
die strak je oorschelp streelt

en verbrandt. Dapper sluiten
de buitenmuren om de logeerkamer heen,
bewaren je geheim door zacht
met je te spreken. Je ligt te rillen,
in dat rare ledikant.

Hilbrand Rozenra (1971) woont in Amersfoort, werkt als freelance journalisten is redacteur van Icarus. Poëzie: Paradijs (1997).