Liter. Jaargang 2

Christelijk literair tijdschrift

[p. 11]

Henk Knol
Gedichten

Partituur

Alles is in dit nakend licht van toon veranderd; de scherpe
diepte van het huis dat jarenlang werd leeggehaald.
Wat je bewaart hebt blijkt een som van misverstanden:

tegen de blinde muur de oude dozen met verhalen
naast sloophout: vloerdelen, leeg kinderledikantje.

De cello leunt als kleine jongen aan je schouder;
je oefent nog wat op een partituur voor winterhanden
tegen het onafscheidelijk verlies van rouw.

[p. 12]

Zielendorp^* (fragment)

Taal zoekt de plek waar jij bent weggemaakt;
jouw vindplaats blijkt een kunstig onderdak.
Dit huis: gewitte wanden uit het lood
in samenhang met balken die als dode
zwarte aders in de huid zijn uitgezakt.

Taal wekt gevoel dat ik ben kwijtgeraakt;
vlechtwerk van lange tenen met een laag
bestreken: witkalk die geesten buiten houdt.

Een gevel die tot op vandaag vertrouwend
overeind staat, door taal verguld geschraagd:
Er hütet deine Ausfahrt und Heimfahrt.

Letters staan uitgewerkt in hout verstard;
het schoonschrift van Gods hand die jou bewaarde?
Vreest niet. Taal wroet in grond met bloed gehard.

* De reeks ‘Zielendorp’ beschrijft een aantal locaties waarin een in augustus 1944 te Auschwitz vergast en verbrand zigeunermeisje ‘vindbaar’ zou kunnen worden gemaakt voor de jongste dag.

[p. 13]

II Veldhuizerbos

 

Hier durf ik met je voor de dag te komen,

 

kom maar, dan doen we of het vroeger was:

 

de schommel met daarin jouw naam gekrast

 

hangt klaar, er branden kaarsen in de bomen

 

en er staan wel duizend pluizebollen

 

als olielampjes in het zwarte gras,

 

net brokjes witbrood dat zo kostbaar was

 

dat het verzameld werd: twaalf manden vol.

 

 

 

Ik draag je zoekend rond, je weegt mij zwaar:

 

je hebt geen naam en jouw verkoold gezicht

 

schroeit als dit niet te harden kleine licht;

 

een reep katoen verbergt je weggeschoren haar.

 

 

 

En zeul met jou onder een vuile lucht

 

langs Steneveld en Bijsterveld naar huis terug.

[p. 14]

Een vaderlandse geschiedenis

Twaalf dagen zwanger ging Zlata, weduwe uit het
noorden bij Doboj. Het was een zoon. Vijftien was hij:

gedwongen toe te kijken hoe hij werd omgelegd,
zocht zij hem 's nachts en vond zijn hoofd tussen de lijken.

Stopte het terug onder haar hart, een warme trui erover,
zeulde op alle dagen door dove bossen tot aan Travnik,

waar zij het maar in vreemde grond begroef.
Tot op de huidige dag.

Henk Knol (1955) werkt in de jeugdhulpverlening. Poëzie: Toch maar de tuin geruimd (1990), Ander hooglied (1994).