Liter. Jaargang 2

Christelijk literair tijdschrift

[p. 2]

Menno van der Beek
Gedichten

Onderweg

Zij is mijn lief en zij is onderweg.
Ik droom mijzelf de treinen die ze neemt,
de nacht waarin ze kijkt. De nacht is vreemd
totdat zij glimlacht en iets aardigs zegt.

Dan is het goed: de nacht is niet zo slecht
al reist ze dan. Ik heb de fles alleen
voor mij alleen en ik ga nergens heen;
terwijl ik drink komt zij bij mij terecht.

Dit is de scène later deze nacht:
de houten tafel en de fles is leeg.
Zo ziet zij dat ik aan het wachten was.

Mijn hoofd slaapt op mijn armen. Overmacht.
Dan zit zij naast me tot ik me beweeg:
nog opgeborgen in haar leren jas.

[p. 3]

Hartenvrouw

Hier in de stad zijn mensen opgeborgen
in gasbeton in ramen en in hout.
De straat is in het donker niet vertrouwd
maar wij zijn thuis. Zo zal ik voor je zorgen.

Geen kant meer op tot in de vroege morgen:
gelukkig is dit huis voor ons gebouwd;
zolang het gaat, zolang de grendel houdt
blijft alles wat nog goed is diep verborgen.

Hier slaapt een kind. Hier ligt een vraag van God
gelukkigen genadeloos te zijn,
onaangeraakt door de vermoeide stad.

Straks gaat ze weg, zo gauw ze wakker wordt.
De lege straten en het grote plein
vertellen welke droom ze heeft gehad.

[p. 4]

Voorganger

In deze trein kom ik mijn vader tegen.
Een man van dertig, scherp gescheiden haar,
met lange slanke vingers die bij elk gebaar
met kalme zachte zekerheid bewegen.

Een strakke mond, voorzichtig, niet verlegen.
Hij kijkt misschien niet erg benaderbaar
maar laten we ons haasten met elkaar:
we hebben samen niet veel tijd gekregen.

Ik stap niet uit want ik ga naar mijn werk.
Ik achtervolg mijn vader met de trein
en heb mij er dus niet bij neergelegd.

Maar deze man stapt uit in Nieuwerkerk.
Hij is het niet. Hij kan het haast niet zijn.
Mijn vader zou wel iets hebben gezegd.

Menno van der Beek (1967) is computerprogrammeur. Hij was winnaar van de Puntkommapoëzieprijs 1998. In het najaar verschijnt zijn eerste dichtbundel, Vergezocht.