Liter. Jaargang 1

Christelijk literair tijdschrift

[p. 24]

Jan de Bas
Zo is het leven

00.00 uur. Barbara en ik liggen in bed. Verslagen door de dood. Vanmorgen - feitelijk 14 mei, ach, hoe kunstmatig is de tijdsduiding die wij hanteren - leefde Kim nog. Vijf uur later lag ze begraven in Nieuwkoop. Ze werd 15 jaar, oud voor een zwarte middenslag Schnauzer. We troosten elkaar met het idee dat ze geen pijn meer heeft. ‘Zo is het leven.’ Ik had de eerste uren van 15 mei de werkelijkheid willen manipuleren door Barbara een gedicht voor te lezen. Ik wilde het kwijt in Liter, dat - ik geloof ondanks de steun voor het vers van Hans Werkman - het weigerde te plaatsen. Ach, ik ben blij met deze herkansing. De lezers en recensenten moeten het ongelijk van Zwart c.s. maar eens bevestigen. Terwijl ik de ogen sluit kabbelen de zinnen van het vers als golven van de Nieuwkoopse plassen aan het plafond van onze slaapkamer.

Hij dekt het meisje toe, dat nu te moe.
Haalt zomaar uit het niets een halve schijf,
geel als de maan. Zijn donker sluit de ogen

met de nacht, legt haar lichaam op de plek,
die prima past tussen de dekens van het bed.
Heel nauwgezet, geeft Hij een kus via een mond

en Hij schept ruimte voor het lezen van een vers.
Dan eindigt alles op wat alles samenvat,
een kleine geeuw. En dat was dat.

7.00 uur. Wat moet ik wennen aan de lege mand. Barbara hoeft geen eten mee naar haar werk. Ik zit in een dubbeldekker richting de Ichthus pabo te Dordrecht. Ik heb een ambivalent gevoel over de situatie. Hier rijd ik, maar ik had bij haar willen blijven. Ik blader door Trouw en lees een recensie van een dichtbundel. Waarom besprak het blad mijn Zachte feiten niet? Kim in het hart, de te geven lessen in het hoofd en vooral een afscheidsfeest van drie collega's. ‘Zo is het leven’: ontmoeten en vooral afscheidnemen.

[p. 25]

9.15 uur. Ik begroet de klas en opende les met een vers van Diana Ozon. Het eindigt met enkele zinnen waarin de dichteres verhindert dat een paar poorters uit het boek de actualiteit in willen springen: ‘Ik haal ze binnen / trek ze meteen touw / het boek in. / Terug tussen de donkere / gesloten pagina's / van de Middeleeuwen.’ Daarop volgt een Middeleeuwenkwis om de beginstuatie van de studenten te toetsen: ‘Waarom heten de Middeleeuwen eigenlijk Middeleeuwen?’

14.15 uur. Het informele deel van het afscheid begint. Ik ben gevraagd dit deel te presenteren. Ik doe opnieuw een kwis en praat de boel met aforismen aan elkaar. Over een collega biologie: ‘Moeder natuur heeft een zoon.’

17.00 uur. De receptie, het formele deel, is volop aan de gang. Een net afgestuurde vierdejaars meldt me dat ze me in de krant zag staan. Ik dacht aan het ad i.v.m. een artikel waarin ik pleit voor het aanstellen van een staatssecretaris van zingeving, dat een dezer dagen geplaatst zou worden. Het blijkt om een bespreking van Zachte feiten in het Reformatorisch Dagblad te gaan. Ik ben verbaasd dat een student van onze school het blad leest, we zijn een christelijke pabo, maar geen zware. Het blijkt om een tijdelijk abonnement van haar ouders te gaan. Ene drs. De R. - een kleintje in het land der recensenten - had het stuk geschreven. Ik frons meteen de wenkbrauwen en ken de inhoud al. Niets voorspelbaarder dan een mens. Bovendien: ik houd niet zo van mensen die mutatis mutandis een titel voor hun naam zetten, het riekt naar compensatiedrang. Ik vraag me af waarvoor... ‘Ach, zo is het leven,’ zucht ik met Prediker. Ik bedank de student voor de tip en ben niet ontevreden over deze aandacht van orthodoxe zijde. Mijn ouders zullen me t.z.t. wel een knipsel sturen.

19.40 uur. Hoofdstuk 5 van mijn dissertatie ligt op schoot: ‘De economie van het genoeg: de evp en het sociaal-economische vraagstuk.’ Ik corrigeer een paar bladzijden, dan stopt een Opel Kadet. Ik stap in bij Barbara en haar vader.

20.00 uur. De post op de plee. Een gedicht van collega Alfred V. Ik lees vluchtig: ‘Het kind in wording roert de trom van binnen. Hartslag stipt aan met kracht / dat zwangerschap van meet af met onrust moest beginnen.’ Ik kan er niets mee: ‘Leven is geboren worden om afscheid te nemen,’ denk ik en trek door.

23.30 uur. Terug op bed. Barbara en ik praten over Kim. Ik pak mijn poëzieschriftje, weer aangelegd omdat schrijven me i.v.m. een muisarm (een proefschrift weet wat) beter afgaat dan tikken. ‘Zal ik “Zo is het leven” - geschreven op 5 april jl. -voorlezen?’ vraag ik aan Bar. ‘Nee, liever niet,’ antwoordt ze. Ik mok, blaas (overgebleven ritueel van toen we

[p. 26]

[p. 27]

kaarsen naast ons bed hadden, een soort cultural lag dus) en doe teleurgesteld het licht uit. ‘Nou, lees het dan toch maar,’ zucht Barbara. ‘Een andere keer,’ reageer ik nors.

Hond. Vier poten in de mand.
Kijken. Blaffen. Vier poten uit
de mand. Lopen. Stilstaan.
Hijgen. Lopen naar de mand.

Hond. Vier poten in de mand.
Kijken. Blaffen. Vier poten uit
de mand. Lopen. Blaffen. Hijgen.
Stilstaan. Hond. Vier poten

in de mand. Kijken. Blaffen.
Hijgen. Zitten. Blaffen. Hijgen.
Liggen. Blaffen. Hijgen. Hond.
Vier poten in de mand.

Jan de Bas (1964) woont in Rotterdam en is geschiedenisleraar. Poëzie: Hard wegwandelen (1990), Pakhuis van verlangen (1994), Zachte feiten (1997). Beschouwend werk: Sinterklaas bestaat als u dat wilt (1993), Artikelen des gedichts (1997).