Literatuur Zonder Leeftijd. Jaargang 31

[p. 1]

Literatuur zonder leeftijd 104

[p. 7]

‘Waarlijk schrijven’¹
De zoektocht van een ambitieus schrijver

Het is iets meer dan twintig jaar geleden dat ik Edward van de Vendel voor het eerst ontmoette. Op 14 februari 1997 mocht ik hem voor Literatuur zonder leeftijd interviewen over Betrap me, de poëziebundel waarmee hij het jaar daarvoor was gedebuteerd. De precieze datum heb ik uiteraard moeten opzoeken, maar verder heb ik nog levendige herinneringen aan ons gesprek dat plaatsvond in grand café Ovidius in Magna Plaza, hartje Amsterdam. We spraken onder meer over de relatie tussen zijn schrijverschap en zijn ervaringen met kinderen als leraar basisonderwijs (een relatie die er volgens hem niet was), over de bijdrage van zijn debuutbundel aan de vernieuwing van de jeugdpoëzie (waar hij niet bewust mee bezig was geweest) en over het ritme in zijn gedichten (dat hij heel belangrijk vond). Wat me vooral is bijgebleven, is Van de Vendels heldere visie op de Nederlandse jeugdliteratuur van dat moment. Ik denk dat het dat was waarom ik toen dacht dat we nog veel van deze auteur zouden gaan horen. Hoewel ik bij voorspellingen over winnaars van belangrijke jeugdliteratuurprijzen vaak de plank missla, had ik het dit keer bij het rechte eind. Twintig jaar later is Edward van de Vendel een auteur met een indrukwekkend en veelzijdig oeuvre die nog altijd een duidelijke mening heeft over de stand van zaken in de kinderboekenwereld in Nederland. De keuze van de auteur voor het traditionele schrijversnummer van ons tijdschrift was dan ook snel gemaakt.

Dit nummer toont niet alleen de bandbreedte van zijn werk en werkzaamheden, maar laat daarnaast Edward van de Vendel zelf aan het woord als ook de mensen die met hem hebben samengewerkt. De stem van de auteur is te horen in het interview met Thomas de Veen, terwijl Rolf Erdorf, David Colmer, Jacques Dohmen, Roy Looman (in een interview met Jaap Friso),

1 ‘Boekwijzer interviewt Edward van de Vendel’ (http://boekwijzer.com/?p=2331).

[p. 8]

Alain Verster en de ABC-project auteurs Iduna Paalman, Pieter de Wit en Roelof ten Napel vertellen over hun persoonlijke ervaringen met Edward en over hoe hij hen heeft weten te inspireren.

Voor wat zijn werk betreft is er natuurlijk ruime aandacht voor de poëzie die Edward van de Vendel schreef. In de bijdrage van Annette de Bruijn staan Superguppie en Chatbox centraal, terwijl Michel De Dobbeleer de stripgedichten die Van de Vendel samen met Floor de Goede maakte, onder de loep neemt. De Goede is één van de illustratoren waar hij mee heeft samengewerkt. Andere illustratoren komen aan bod in de tekst van Kris Nauwelaerts die laat zien hoe Van den Vendel heel bewust op zoek gaat naar tekenaars met wie hij aan de slag kan gaan. Van ‘blinde samenwerking’ moet hij niets hebben. De eerste indruk is cruciaal en vormt de basis voor een partnerschap die gekenmerkt wordt door persoonlijke betrokkenheid.

Uiteraard mocht zijn trilogie over Tycho en Oliver niet ontbreken in dit nummer. De drie adolescentenromans zijn vele malen bekroond en er is al veel over gezegd en geschreven. In haar bijdrage kiest Kyra Fastenau voor een nieuwe invalshoek: ze gaat in op de rol die de stad en de natuur spelen in de coming-of-age van beide personages. Vanessa Joosen richt haar zoeklicht op weer een ander genre, namelijk dat van de sprookjesbewerking. Ze bespreekt zijn prentenboekenbewerkingen van de klassieke sprookjes van Roodkapje en Blauwbaard en analyseert hoe ze breken met belangrijke conventies van het genre. Zo weerspreekt Van de Vendels Roodkapje het idee van het onschuldige kind en is Louise uit Griezelmeisje daadkrachtiger dan we van sprookjespersonages gewend zijn. Last but not least is er in dit nummer een bijdrage van Jan van Coillie over Van de Vendel als vertaler.

Edward van de Vendel en ik zijn elkaar sinds 1997 nog regelmatig tegengekomen, vooral op studiedagen en symposia waar aandacht werd gevraagd voor jongeren-/adolescentenliteratuur, een genre dat ons beiden na aan het hart ligt. Van de dichter die hij twintig jaar geleden was, is hij nu geworden tot een schrijver die Vanessa Joosen in haar bijdrage terecht typeert als een ‘literaire duizendpoot’. Een schrijver bovendien die in zijn werk gedreven wordt door de ambitie boeken te schrijven die lezers in hun hart willen sluiten.

Helma van Lierop-Debrauwer