Literatuur Zonder Leeftijd. Jaargang 28

[p. 162]

Wijsjes van wijsheid
Bart Steenhaut

Liedjesteksten schrijven is geen eenvoudige discipline. Het komt erop aan om met een paar eenvoudige pennentrekken een wereld te schetsen die, ondanks de beperkte hoeveelheid zinnen, veel meer suggereert dan er eigenlijk geschreven staat. Suggestief, maar toch concreet genoeg om niet in vaagheid te verzanden. Herkenbaar, en tegelijk toch weer zo anders dat de nieuwsgierigheid geprikkeld blijft.

In het Nederlands kom je ze - ook nu nog - zelden tegen. Daar struikelen de meeste probeersels over tenenkrullende rijmelarij, en zijn blauw, jou en trouw nooit verder dan een paar lettergrepen van elkaar verwijderd. Gelukkig zijn er uitzonderingen. Woordkunstenaars die de taal levendig houden zonder dat ze aan een infuus moet. Raymond van het Groenewoud natuurlijk. Thé Lau, uiteraard. Frank Vander Linden en Spinvis ook. Echte muzikanten. Bevlogen vertellers. Maar heel af en toe is er een outsider die op zijn eigen manier de kunst verstaat om zijn taal even vloeiend te maken als de melodie die eronder zit. En dan kom ik al gauw bij Bart Moeyaert uit. Natuurlijk: na dertig jaar ervaring als schrijver weet hij precies hoe lang een woord kan nazinderen zonder muziek. Hoe hij een zin op papier kan zetten die alleen van hem kan zijn. Woord voor woord eigenzinnig. Zijn waarheid zwart op wit.

Ik stond er niet van te kijken toen Ruuth Joos 'm vorig jaar vroeg om een songtekst te bedenken voor haar Schrijver zkt Zanger-campagne van de Belgische Radio 1. Evenmin was ik verrast toen bleek dat zijn bijdrage - met Tijs Delbeke van Sir Yes Sir als vertolker - met kop en schouders boven de rest uitstak. ‘De Waarheid Krijgt Een Stoel’ diende zich aan als een nummer zoals ik dat nooit eerder had gehoord in het Nederlands. Natuurlijk ging het - zoals haast alle liedjes die ertoe doen - over de liefde. Alleen: de invalshoek was toch weer nét iets anders dan anders.

[p. 163]

 

Een wijsje met wat hoge noten

 

En een paar lage van verdriet

 

In het refrein wordt er gefloten

 

Maar voluit vrolijk wordt het niet.

Het klonk zo mooi, zo rechtuit, en



tegelijk zo poëtisch dat ik er op slag gelukkig van werd. Bij de beste bakkers proef je de liefde voor brood in elk sneetje. Bij de beste schrijvers voel je de passie voor het woord na elke punt. Precies daarom was het evident dat de samenwerking tussen Bart en Tijs niet tot die ene song beperkt zou blijven. Eerder dit jaar verscheen Rood Rood, een cadeautje op cd-formaat. Vijf liedjes die naar meer smaken. Zoals muziek altijd naar meer smaakt. En het Nederlands eigenlijk ook. Liedjes om te lezen. Teksten om naar te luisteren. Je had mijn hart, maar ik ben uitgetreurd/ En verder is er niet zoveel gebeurd.

Het is hard werken om iets zo simpel te doen klinken. Maar het blijft een voorrecht om zo'n plaatje thuis te kunnen draaien, wat ik overigens nog vaak doe. Bart Moeyaert - ook een warme mens, heb ik intussen proefondervindelijk vastgesteld - zorgt ervoor dat het Nederlands zichzelf verrijkt. Zowel met akkoorden, als zonder.