‘Ik gebeur elke dag’
Joke Linders
Vragen over de mooiste, beste of invloedrijkste boeken, beelden of gebeurtenissen vervullen me doorgaans met gruwel. Voorkeuren veranderen nu eenmaal met de dag, de stemming en het aanbod. En het ene boek van Geelen is nog mooier, oorspronkelijker en kleurrijker dan het andere. Zowel letterlijk als figuurlijk is hij een duizendpoot, bedreven én gepassioneerd met woorden, beelden, kleuren, klank en beweging. Als kunstenaar en als mens - moeilijk te scheiden lijkt mij - is hij authentiek én dienstbaar, collegiaal én individualistisch. En dus neem ik mijn toevlucht tot ‘het persoonlijke verhaal’, uitvoerig citerend en concentrerend op zijn schrijverschap.
Mijn eigen dochters waren in feite nog te jong toen de KRO Kunt u mij de weg naar Hameien vertellen, meneer? (1972) begon uit te zenden, de televisieserie waarvoor Harrie het idee, de teksten en de liedjes leverde. En toch keken we ernaar. Zoveel sprookje, zoveel glitter, zoveel opwinding, zoveel te zien en te horen. Toen we in 1975 naar Engeland vertrokken vond iedereen dat jammer. Telkens als we even over waren, zaten we met z'n vijven aan de buis gekluisterd. Later zou een van die dochters haar leven gaan delen met iemand die waar hij maar kan benadrukt hoezeer deze musical van invloed is geweest op zijn doen, denken, muzikale smaak en verbeelding.
In persona kwam ik Harrie voor het eerst tegen op een Noord-Zuid ontmoeting van schrijvers van beide kanten van de grens. In Baarle Nassau, ergens in 1986. Opwinding en sensatie, de man van Hamelen, maar dan in het echt. Tijd, woorden en handen kwam hij tekort om toe te lichten wat hem bezighield. Allemachtig veel. Zijn tekeningen bij Het paard Rudolf (1971) en Duif maar dapper. Het ware en onverkorte verslag van de onvergetelijke belevenissen van Havikduif (1972) van zijn vrouw Imme mochten dan zo weinig waardering hebben gekregen dat hij Annetje Lie in het holst van de nacht (1987) niet meer mocht illustreren - van de uitgever dan. Inmiddels hielden