Literatuur Zonder Leeftijd. Jaargang 27

[p. 147]

Een weekje griep
Philip Hopman

Het was 1968. We hadden thuis een tv met twee netten; Nederland 1 en 2. We keken naar Swiebertje en de Kijkdoosman. En naar Oebele.

Het was, geloof ik, meer een meisjesserie, maar ik genoot van de liedjes en de frisse snoet van Willem Nijholt.

Jaren later, 1974 of zo, was er de razend spannende serie Q en Q, waarin twee jongens een misdaad oplosten. Ik miste geen aflevering, en de openingstune (Q en Q-huhúúúúhuhúúúúú) vergat ik nooit meer.

Maar met afstand het favoriete programma uit mijn jeugd was Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, meneer?. De serie verhaalde over de lotgevallen van een groep kinderen en een paar volwassenen die, net als in het sprookje, werden ontvoerd door een rattenvanger. Hoe komen ze terug in Hamelen? Hier begint een lange reis, waarin het gezelschap van de ene bizarre gebeurtenis in de andere belandt.

Tieneridool Rob de Nijs speelde Bertram Bierenbroodspot. Hetzelfde kinderkoor uit Oebele deed mee en een keur van bekende acteurs trad op in allerlei bijrollen, waaronder Leen Jongewaard als de griezelige kabouter Gruizelgruis (‘grijs is mijn baard, grauw is mijn huis’). De serie liep van 1972 tot 1976 en had 45 afleveringen.

Aan wiens briljante brein al dit moois op tv was ontsproten, wist ik toen nog niet, ik vroeg het me ook niet af. Het wás er gewoon. Pas jaren later, toen ik op de Rietveld Academie zat en les zou gaan krijgen van Harrie Geelen, kwam ik te weten dat hij dat allemaal geschreven had.

Op de Rietveld volgde ik, naast illustratie, lessen aan de afdeling Audiovisueel. Op woensdagavonden gaf Harrie les in animatie. Hij zag eruit zoals hij er nu nog steeds uitziet: groot, een bos warrige krullen, wat onhandig bewegend en terwijl de studenten hun best deden er met puntschoentjes,

[p. 148]

schoudervullingen en zwarte leren jacks postmodern uit te zien, was Harrie gekleed in iets wat zich niet laat omschrijven als fashion statement.

Hij kon enorm bevlogen vertellen. Een stortvloed aan informatie en anekdotes daalde op ons neer, waarbij hij soms opstond om met grote passen voor te doen hoe een paard een zware kar trekt.

De lessen waren gezellig en chaotisch. Helaas heb ik het niet lang volgehouden, ik was uiteindelijk veel te lui om hele stapels tekeningen te maken voor een paar seconden film.

Begin jaren negentig, ik was inmiddels afgestudeerd en had wat gereisd. Ik kwam terug en mijn loopbaan als illustrator, lange tijd non-existent, kreeg enige vorm.

Mijn eerste boekje in kleur, Vriendjes genoeg van Nannie Kuiper, maakte deel uit van een kleine serie prentenboeken uitgegeven door Unieboek. Eén van de andere deeltjes was Ik wil die van Imme Dros en Harrie Geelen.

Ik vond het een sensatie! Het verhaal, prachtig verteld in korte zinnen, gaat over een meisje, Ella, dat nieuwe schoenen wil. Ze ziet hele mooie rode, maar... ze zijn nèt iets te klein. Maar ze wil geen andere, ze wil die! Als ze naar oma gaan in Rotterdam beginnen haar voetjes enorm zeer te doen.

Prachtig is de tekening waarop Ella een verlichtend voetenbad neemt in de toiletpot.

Ella bestaat uit niet meer dan een neus en een stipje als oog en een toefje rood haar.

Maar wàt een karakter! De tekeningen leken uit de losse pols trefzeker op papier gezet, ik had zoiets wilds nog nooit gezien. Echt een juweel van een boek.

Toen ik in datzelfde jaar werd uitgenodigd voor een boottochtje met illustratoren en auteurs, waren daar ook Harrie en Imme aan boord. Ik vertelde Harrie schuchter dat ik zo genoten had van Ik wil die, waarop hij ant-

[p. 149]

woordde dat hij het had gemaakt toen hij een weekje griep had. Mijn mond viel open. Een weekje griep? Hij heeft dat waanzinnig mooie boek gemaakt tijdens een aanval van griep? In een week?

Enigszins duizelig heb ik de boottocht uitgezeten. Een weekje griep. Wat maakt hij dan wel niet als hij geen griep heeft? Ja, Kunt u mij de weg naar Hameien vertellen, meneer? en andere geweldige dingen natuurlijk.

Ach, sindsdien heb ik het niet onaardig gedaan en het lukt me soms om een rake pennenstreek neer te zetten. Maar of ik het lef, de flair, de kracht, de schwung, het rood van Ik wil die ooit kan benaderen?

Misschien volgende winter, als de griep eindelijk weer eens toeslaat.