Literatuur Zonder Leeftijd. Jaargang 27

[p. 78]

Een meester minder
Jacques Vriens

Begin jaren zeventig werd ik directeur van de openbare basisschool De Manse in Abcoude.

Ik was eigenlijk nog een ‘broekie’ van 26 jaar, maar ambitieus en vol ideeën over het basisonderwijs en ik had de sollicitatie-commissie kennelijk met mijn enthousiasme weten te overtuigen.

Mijn moeder dacht er overigens heel anders over. Ik had haren tot op mijn schouders en een lange baard (zoals dat hoorde voor een jonge meester in de jaren zeventig). Zij sprak de historische woorden: ‘Jongen, dat je met zo'n kop al directeur kunt worden!’

Overigens zat ze later regelmatig op de eerste rij als er bijzondere activiteiten waren op ‘de school van onze Sjaak’.

Ik kende in die tijd Bram van Erkel al. Hij was een uitstekende tv-regisseur van kinder- en jeugdprogramma's en ik had in de jaren daarvoor al een paar keer mogen meewerken aan een programma van hem. Bram was bezig om een plan te bedenken voor een echte jeugddetective en dat zou uiteindelijk de bekende serie Q en Q worden.

Maar eerst moest er een proefaflevering worden gemaakt en die werd geschreven door Harrie Geelen. Het werd ‘Een meester minder’, een spannend verhaal over een moord op een meester (op You Tube is een aantal fragmenten terug te vinden).

De kinderen van mijn klas (dat was nog de tijd dat je als directeur een eigen groep had) speelden voor detective. Het werd voor hen en mij een feestje. Een week lang liepen er bekende acteurs rond bij ons op school en waren we de hele dag met de film bezig. Ik mocht trouwens ook een klein rolletje spelen.

In die tijd was ik ook bezig om mijn eerste boek te schrijven (Die rotschool met die fijne klas). Vaak kwam het er niet van, want als directeur met een eigen klas bleef er weinig ruimte over voor hobby's.

[p. 79]

Het boek verscheen in 1976 en ik werd uitgenodigd om lid te worden van de werkgroep kinderboekenschrijvers van de VVL (Vereniging voor Letterkundigen). Daar ontmoette ik ‘grootheden’ als Dolf Verroen, Nannie Kuyper, Thea Beekman, Paul Biegel, Wim Hofman en andere bekende mensen. En natuurlijk Imme Dros!

Ik was nog hartstikke onzeker als beginnend schrijver, maar mensen als Imme gaven mij vanaf het eerste moment het gevoel erbij te mogen horen. En het is ook heel prettig om Imme als collega te hebben, want ze draait nooit om de zaken heen. Je weet altijd wat je aan haar hebt.

Later leerde ik Harrie kennen. Op een keer werd ik uitgenodigd bij Imme en Harrie thuis. Op zich al een ervaring om in het huis van deze twee hartelijke en bijzondere mensen te komen. Harrie maakte een filmcollage waarin hij schrijvers aan het woord liet over het vak. Hij vroeg mij of ik een boodschap had met mijn werk.

Het was in de jaren tachtig en je werd als schrijver geacht geen boodschap te hebben. Ik draaide er dus omheen en gaf wat vage antwoorden.

Later, op weg naar huis, dacht ik: wat doe je toch moeilijk, Vriens, natuurlijk heb je een boodschap! In al die schoolverhalen van jou gaat het altijd over hoe je met elkaar omgaat; hoe afschuwelijk pesten is; dat je elkaar in je waarde moet laten en dat het goed is als je voor elkaar opkomt. Oké, je probeert het er niet duimendik bovenop te leggen, maar je hebt wel degelijk een boodschap.

Dat had ik toen gewoon tegen Harrie moeten zeggen.

Daarom Harrie, een beetje laat, hierbij alsnog...