Literatuur Zonder Leeftijd. Jaargang 27

[p. 69]

De geboorte van Juffrouw Kachel
Toon Tellegen

Op 19 november 1988 - toen ik mij sinds een paar jaar kinderboekenschrijver mocht noemen - ging ik voor het eerst naar de jaarlijkse Noord-Zuid ontmoeting in Baarle-Nassau en Baarle-Hertog, waar Nederlandse en Vlaamse kinderboekenschrijvers elkaar ontmoetten.

Ik kende Imme Dros en verder niemand, zwierf wat verloren (maar niet ongelukkig) rond.

Aan het eind van de dag was er een maaltijd, bereid door leerlingen van een huishoudschool.

We schepten zelf op en zaten op banken aan lange, houten tafels.

Aan mijn tafel werd er gepraat over onderwijs en schoolmeesters en schooljuffrouwen. Iedereen vertelde iets bijzonders wat hij of zij als kind op school had meegemaakt.

Ik vertelde over mijn juffrouw in de eerste en tweede klas van de Openbare Lagere School in Den Briel.

Toen we opstonden kwam Harrie Geelen naar mij toe, de man van Imme. Ik had hem nooit eerder ontmoet. Hij vroeg mij of ik er wat voor voelde samen met hem een boek over die juffrouw te maken. Ik voelde me gevleid. Een boek samen met hem!

Nog geen vijf jaar eerder had ik geen flauw idee dat ik ooit schrijver van kinderboeken zou worden en nog geen uur eerder geen flauw idee dat ik ooit iets anders dan dierenverhalen voor kinderen zou schrijven.

Ik ging aan het werk, schreef mijn herinneringen aan die meedogenloze juffrouw op in de vorm van een soort dagboek, dat ik als jongen van zeven, acht bijhield.

Ik stuurde het manuscript naar Harrie.

Korte tijd later kreeg ik zijn illustraties te zien. Ongelooflijk! Ik had nog nooit zulke tekeningen gezien.

[p. 70]

Wat was ik daar blij mee! Hij legde mij uit dat hij ze met hulp van een computer had gemaakt. Ik kan zelf niet tekenen en wist toen nauwelijks wat een computer was. Het deed er voor mij niet toe hoe ze waren gemaakt: ze waren schitterend.

We hadden afgesproken dat we het boek samen aan Querido zouden aanbieden. Ik bedacht een naam voor mijn juffrouw, die in werkelijkheid een naam had die absoluut niet bij haar persoon paste. Juffrouw Kachel noemde ik haar.

Het werd een boek dat er zonder Harrie nooit zou zijn geweest. En dus ook niet zonder die middag in Baarle-Hertog en Baarle-Nassau in 1988, in een zaal met een streep in de lengte er doorheen, die Nederland van België scheidde.

Sindsdien denk ik: ik zou nog wel eens ergens aan een tafel willen zitten en iets vertellen wat ik heb meegemaakt, terwijl Harrie ergens verderop luistert... En als hij mij dan na afloop aanschiet zal ik - nog vóór hij zijn mond opent - zeggen: ‘Ja, heel graag!’