Literatuur Zonder Leeftijd. Jaargang 27

[p. 18]

Gejaagd door de wind
Tekst: Harrie Geelen / Muziek: Joop Stokkermans

Daarbuiten lost het wolkendek
op in witte wolkenflarden.
Net was de hemel zwart als pek,
waarin zich nevels grijs verwarden.
Er komt een eind aan alle grauw,
wolken liggen nek aan nek.
Daarachter wordt de hemel blauw.

Ik stuur een boze brief aan jou,
je hebt me lang alleen gelaten.
En nu ik niet meer van je hou,
wil ik nog één keer met je praten.
Een witte brief, een witte vlek:
hij cirkelt ver weg in het blauw,
waarin de wolken nek aan nek.

Gejaagd door de wind, gejaagd door de wind.
Gejaagd door de wind, gejaagd door de wind.

De paardebloem heeft kleine pluizen,
daar speelt de wind mee in de wei.
Maar over honderdduizend huizen,
heel veel hoger blaast hij mij.

Gejaagd door de wind, gejaagd door de wind.
Gejaagd door de wind, gejaagd door de wind.

[p. 19]

 

De kleine schepen op de zee,

 

ze moeten op hun zeilen passen.

 

Hij neemt hen in het voorbijgaan mee,

 

hij jaagt hen over wijde plassen.

 

Zoals de wind jaag ik op jou,

 

ik heb aan adem geen gebrek,

 

tot ik je in mijn armen hou.

 

 

 

Er is een kleine, stille plek,

 

daar valt een plechtig rechte regen

 

traag uit het loodgrijs wolkendek.

 

Wat zal een vallend blad bewegen?

 

Hoe buigt het koren op het veld?

 

Wat brengt de wolken nek aan nek?

 

Wat is er dat een stroom versnelt?

 

 

 

Gejaagd door de wind, gejaagd door de wind.

 

Gejaagd door de wind, gejaagd door de wind.

 

 

 

Waaien naar een wildvreemd land,

 

op de wind op weg naar Iewie.

 

Winden zijn op onze hand:

 

het zal waaien gaan in Iewie.

 

Op de vlakten stuift straks zand,

 

adem in de lucht van Iewie.

 

Langzaamaan, langzamerhand

 

komen meeuwen boven Ie - wie.

 

 

 

Gejaagd door de wind, gejaagd door de wind.

 

Gejaagd door de wind, gejaagd door de wind.