Literatuur Zonder Leeftijd. Jaargang 27

[p. 69]

Kroniek van een aangekondigd succes
De status van Astrid Lindgren in het Nederlandstalige discours
Sara Van den Bossche

Hoe kan je nagaan welke impact een auteur heeft? Waaraan kan je afmeten hoe belangrijk hij of zij met andere woorden is? Essentieel voor succes is dat de aandacht voor een auteur en diens werken brandend blijft. De achterliggende gedachte is dat canonieke schrijvers niet canoniek zouden worden - en al helemaal niet blijven - als er niet over henzelf en hun werken bericht en gedebatteerd zou worden.

Het volstaat namelijk niet dat een boek beschikbaar is en gelezen kan worden. Zoals John Stephens en Robyn McCallum aangeven, staat of valt een literaire doorbraak met het discours in vakliteratuur: ‘Texts enter (or leave) a canon by means of the discourse which surrounds them’ (Stephens & McCallum, 1998, p. 22). Boeken of auteurs worden niet uit zichzelf gevestigde waarden, maar door de ruchtbaarheid die aan hen gegeven wordt. Ze zouden deel moeten uitmaken van een publiek discours,¹ en vervolgens doorgegeven worden zodat ook de volgende generaties lezers hen kunnen ontdekken en gaan waarderen.

Eén van de manieren om te onderzoeken wat een schrijver belangrijk maakt, is dus te bestuderen welke ‘buzz’ er rond die persoon en diens oeuvre bestaat. Dit soort onderzoek kan als literatuursociologisch bestempeld worden en analyseert het handelen van personen die bij de literatuur betrokken zijn.² Dit past in een brede evolutie van het kinder- en jeugdliteratuuronderzoek in de richting van ‘cultural studies’. Een studie van de canoniseringsprocessen die een bepaalde schrijver - in dit geval Astrid Lindgren - op de kaart zetten, onderzoekt hoe de actoren in het literaire veld over die auteur communiceren. Een onderzoek als het mijne draait

1 Zie Dankert, 1995, p. 398. Daardoor zouden ze dan tot het collectieve onderbewustzijn kunnen gaan behoren. Vergelijk Von Heydebrand, 1993, p. 18.

2 Hans Norbert Fügen stelt bijvoorbeeld: ‘Die Literatursoziologie hat es demnach mit dem Handeln der an der Literatur beteiligten Menschen zu tun; ihr Gegenstand ist die Interaktion der an der Literatur beteiligten Personen.’ Citaat in Rosengren, 1968, p. 19.

[p. 70]

dus niet zozeer om hoe de schrijvers zelf voor het voetlicht treden en van zich laten horen, maar eerder om hoe zij voor het voetlicht gebracht worden en op welke manier de aandacht op hen gevestigd wordt.

Duiding en explicitatie

In haar baanbrekende artikel ‘Probleme des “Kanons” - Probleme der Kultur- und Bildungspolitik’ argumenteert de Duitse literatuurwetenschapster Renate von Heydebrand dat er bij onderzoek naar de literaire canon niet uitsluitend aandacht besteed zou moeten worden aan wat zij noemt een ‘materiële canon’ (Von Heydebrand, 1993, p. 5), een concrete, tastbare verzameling van canonieke auteurs en werken. Ze is daarnaast geïnteresseerd in een zogeheten ‘criteria- en duidingscanon’ (Von Heydebrand, 1993, p. 5), waarin de normen die doorwegen in canoniseringsprocessen duidelijk omschreven worden. Het ideale onderzoeksmateriaal daarvoor is de communicatie van de spelers in het literaire veld. Wat schrijven zij over de bewuste auteur?

Om een zo breed mogelijk spectrum van dat literaire veld te kunnen dekken, zal ik drie invloedsferen onderzoeken: de academische, de populaire³ en de professionele. Onder de output van het academische veld vallen tijdschriften, anthologieën en gepubliceerde universitaire studies. Voor het populaire domein omvat die artikelen uit dag- en weekbladen. De bronnen uit het professionele veld, tot slot, zijn tijdschriften voor literaire kritiek en analyse, met daarin recensies en beschouwingen.

3 Naar analogie met Deborah Stevenson (1997), die het belang van het ‘sentimentele’ aspect in kinderliteratuur benadrukt.

Benaderingen van canoniciteit

Met de analyse van het Nederlandstalige discours over de canonieke schrijfster Astrid Lindgren wil ik achterhalen welke waardecriteria gehanteerd worden. Daarmee sluit ik me aan bij Von Heydebrands argumentatie.

Beoordeling en waardering kunnen in principe op twee tegenovergestelde manieren benaderd worden. Ofwel neem je een concrete, individuele tekst als uitgangspunt en bekijk je welke van diens eigen kenmerken het succes veroorzaken. Het zwaartepunt ligt bij de voorbeeldfunctie van

[p. 71]

dat werk. Dit betekent dat je het concept canon normatief benadert. Een alternatieve, literatuursociologische aanpak is het beschrijven van de levensduur en het succes van de canonwerken. Hierbij wordt de maatschappelijke impact van een boek of auteur op lange termijn onderzocht. Deze uiteenlopende methodes worden door onderzoekster Bettina Kümmerling-Meibauer respectievelijk als synchroon en diachroon benoemd (Kümmerling-Meibauer, 2003, p. 178).

Om te kunnen beschrijven hoe Astrid Lindgren haar status in de Lage Landen verwierf en hoe die groeide, is de diachrone, descriptieve aanpak de meest geschikte. Aan de hand van een diachronische, longitudinale studie, kan ik de evolutie in de beeldvorming rond deze auteur beschrijven. Ik hoop dat daarmee bovendien de waarderingen die de lange levensduur van haar werken kunnen verklaren aan de oppervlakte zullen komen.

Analyse van het discours rond Astrid Lindgren: of hoe de schijnwerpers steeds feller worden

In dit artikel beschrijf ik de voorlopige resultaten van mijn analyse. Hiervoor is het materiaal uit de uiteenlopende bronnen een eerste maal doorgenomen en ontleed.⁴ Artikelen uit de tijdschriften En nu over jeugdliteratuur/Leesgoed, Jeugdboekengids, Leesidee Jeugdliteratuur/De Leeswelp en Literatuur zonder leeftijd staan centraal. Op inhoudelijk vlak ga ik na hoe er over Astrid Lindgren bericht wordt en welke tendensen daarbij opvallen.

4 Tot nog toe werden enkel de tijdschriften onder de loep genomen, de anthologieën en studies komen in een latere fase aan bod.

Voet aan de grond

Naar sporen van het begin van Astrid Lindgrens carrière in de Lage Landen zocht ik in het oudste deel van het corpus. Dit materiaal bestaat uit bijdragen uit dag- en weekbladen, verzameld in de knipselmap over Astrid Lindgren uit de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag en recensies en beschouwingen uit het in 1959 opgerichte kritisch-bibliografische tijdschrift Jeugdboekengids.

Met Pippi Langkous, in 1952 voor het eerst in het Nederlands uitgegeven, zette Lindgren haar eerste voorzichtige stapjes in het Nederlandstalige kinderboekenlandschap. In thuisland Zweden had de publicatie een

[p. 72]

ware Pippi-vete uitgelokt. Die werd ontketend door professor pedagogiek John Landquist, met een vlammende bespreking in de krant Aftonbladet onder de titel ‘Dålig och prisbelönt. En reflexion om goda och dåliga barnböcker’ [Slecht en bekroond. Een beschouwing over goede en slechte kinderboeken].⁵ Landquist maakte het boek met de grond gelijk omdat hij het smakeloos en moreel verwerpelijk vond. Het heftige debat dat daarop volgde, maakte Pippi Långstrump meteen bekend bij een groot publiek. Zo zie je dat ook negatieve aandacht de canonisering kan bevorderen.

Bij ons in de Lage Landen doet Pippi Langkous daarentegen niet bijzonder veel stof opwaaien. Pippi wordt onthaald als een vrolijke belichaming van de kinderlijke fantasie en in sommige hoeken enkel op de vingers getikt omwille van haar (gebrek aan) religieuze voorkeur:

Pippi is zo knap en zo pittig, dat niet alle meisjes, maar ook alle jongens dat boek lezen moeten. Voor hen die graten zoeken waar ze niet zijn: Pippi is wel neutraal, maar wat zouden we met O.L. Heer doen in deze fantastische kinderwereldincarnatie.
(De Bois, 1952, p. 316)

Het lijkt nog enkele jaren te duren vooraleer men de schrijfster grondig begint te bespreken. In november 1959 raadt een recensent in Het Parool Karlsson van het dak aan als een uitermate geschikt Sinterklaasgeschenk. ‘Niet, dat ik een verrassende ontdekking heb gedaan want de schrijfster van dit boek heeft al verscheidene “best-sellers” op haar naam staan, en bekroond is ze ook al. Ze heeft deze publiciteit dus niet nodig.’⁶ Een eerste teken dat Lindgren voet aan de grond krijgt.

Een jaar later verschijnen enkele van Lindgrens titels onder de rubriek ‘Keuze van ontpanningslectuur voor kinderen van 6 tot 15 jaar’ in Jeugdboekengids (1960, p. 117). Dit kritisch-bibliografische tijdschrift, ontstaan in 1959, had als doelstelling de beste jeugdliteratuur onder de aandacht van opvoeders te brengen, zonder daarbij de mogelijke slechte invloeden uit het oog te verliezen:

5 Landquist, 1946. Zie ook Van den Bossche (2011) waarin ik het debat naar aanleiding van Landquists kritiek uitgebreider beschrijf (p. 88).

6 Erik en Karlsson van het dak, 1959 (z.p.).

[p. 73]

Ongetwijfeld moeten wij allen ‘de slechte lectuur’ en de ‘prikkelende illustraties’ kennen om ze uit het bereik van de jeugd te kunnen houden, maar van nog groter belang is het de goede, ja de allerbeste lectuur en de kunstzinnige, vormende illustraties te leren kennen om deze aan onze kinderen en jongeren te schenken of aan te wijzen.
(Jespers & De Win, 1959, p. 1)

De literatuuropvattingen van de redactie zijn duidelijk normerend en prescriptief van aard. Al in de tweede jaargang publiceert men dan ook een eigen canonlijst, waarin Mio, mijn Mio, de Pippi Langkous-reeks en Rasmus en de landloper worden aangeraden naast bekende titels van onder andere Hans Christian Andersen, Carlo Collodi, Miguel de Cervantes, de gebroeders Grimm, Erich Kästner, Hector Malot, A.A. Milne, Charles Perrault en Jonathan Swift. De grip van Lindgrens voet aan wal wordt iets steviger.

In de jaren zestig worden steeds meer van Lindgrens boeken in het Nederlands vertaald en uitgegeven en blijft ze standvastig onder de aandacht met korte berichten en positieve recensies in dagbladen zowel als in professionele tijdschriften. Langzaam maar zeker worden de schijnwerpers feller en wordt ze een gevestigde waarde. Daarvan getuigt bijvoorbeeld deze passage uit een recensie in Friesche Koerier uit 1965:

Dat zij 's werelds beste auteur van kinderboeken is kan ik niet waar maken maar dat zij een der heel groten is en dat haar werk relatief gezien in kwaliteit en betekenis niet onderdoet voor dat van befaamde en recht hooggewaardeerde schrijvers van volwassen literatuur staat voor mij vast.⁷

Deze criticus vindt Astrid Lindgren wel degelijk één van de beste auteurs ooit, maar kan dit nog niet staven. Enkele decennia later kan dit wel hard gemaakt worden, zoals verderop in dit artikel zal blijken.

Verder toont ook dit artikel uit 1971, verschenen in het weekblad Vrij Nederland, hoe bekend Astrid Lindgren onderhand geworden is:

De Nederlandssprekende jeugd van ongeveer zeven tot ongeveer twaalf jaar heeft alle reden om uitgeverij Ploegsma erkentelijk te zijn

7 Meer over Bolderburen, 1965 (z.p.).

[p. 74]

voor het keer op keer in ons land introduceren van werk van de Zweedse schrijfster Astrid Lindgren. Want Astrid Lindgren beheerst het vak als weinig anderen [...] Haar boeken over Pippi Langkous, de kinderen uit Bolderburen, over Karlsson en over Michiel [...] bewijzen het stuk voor stuk.
(Polak, 1971, z.p.)

Enkele jaren later zien we dat de interesse voor de auteur een hoge vlucht neemt, en wel om twee redenen. Ten eerste lokt De gebroeders Leeuwenhart felle reacties uit - van voor- én tegenstanders. Liefhebbers vinden de roman een triomf, waarin Astrid Lindgren het thema van de dood op een meesterlijke manier bespreekbaar maakt voor jonge lezers.⁸ Van de andere kant wordt het boek bekritiseerd omwille van de keuze voor het zware thema en omdat de onderliggende boodschap als escapistisch geïnterpreteerd kan worden.⁹ Anderen vinden de ondertoon van het verhaal dan weer te zwartgallig omdat er hoegenaamd geen hoop uit spreekt (Bresser, 1974). Hoe dan ook blijkt hieruit opnieuw dat niet enkel positieve belangstelling de carrière van een auteur vooruit kan helpen.

Voor de redactie van Jeugdboekengids vormt de publicatie van De gebroeders Leeuwenhart de aanleiding om Astrid Lindgren op te nemen in een reeks schrijversportretten. Daarin wordt ze omschreven als de ‘Grand Lady van het Kinderboek’ (De Swert, 1974, p. 148). In de serie figureert ze naast andere grote namen als Otfried Preussler, Rosemary Sutcliff, Jan Terlouw, Paul Biegel en Tonke Dragt. De inhoud van het eigenlijke portret is uitermate interessant. De auteur van dit stuk, Fred de Swert, stelt zich enigszins kritisch op tegenover bepaalde aspecten van Lindgrens schrijfstijl, maar over haar oeuvre als geheel drukt hij zich in bijzonder lyrische termen uit:

Het gebeurt niet zo vaak dat een kinderboek me in zijn totaliteit ‘nerveus’ maakt. Telkens wanneer ik een Lindgren-boek in handen neem - en hoe vaak ik me ook erger aan de soms wel eens onvolwas-

8 Zie bijvoorbeeld ‘Astrid Lindgren breekt het “taboe” van de dood’ (1974); Hermans, 1974: ‘Astrid Lindgren schreef een prachtig boek over kinderen en de dood’ (z.p.) en ‘De gebroeders Leeuwenhart’ (1975): ‘Een boek over de dood, en wat voor een boek!’ (z.p.).

9 Zie De gebroeders Leeuwenhart (1975); De Vreede, 1974: ‘Toch aarzel ik dit boek te laten lezen aan kinderen die lijden onder het plotseling [sic] verlies van een dierbare metgezel. [...] Een gezond kind mag eigenlijk niet zijn dierbare dode achterna willen gaan.’ (z.p.).

[p. 75]

sen en/of onbeholpen stijl - is de onrust in me. Vind ik mezelf enigszins terug. En zijn er de spaarzame herinneringen, is er dat meeslepende élan, die tastbare sfeer, terwijl je mooi weet dat er gefantaseerd wordt. Epiek in het kinderboek. Verder hoef je, wat mij betreft, niet meer te zoeken.
(De Swert, 1974, p. 148)

Daarnaast lijkt de invoering van de serie over Pippi Langkous op de Nederlandse televisie een ware doorbraak te hebben betekend. Verscheidene recensenten wijzen er op dat deze de bekendheid van het personage enorm vergroot hebben en daarmee een vernieuwde interesse teweeg gebracht hebben, niet alleen voor dat boek, maar ook voor Lindgrens andere werken. Dat komt bijvoorbeeld naar voren in de volgende bespreking uit de Alkmaarsche Courant van 21 september 1976:

De Zweedse schrijfster Astrid Lindgren dankt haar internationale bekendheid meer aan film, radio en televisie (Pippi Langkous, Karlsson) dan aan aan [sic] haar boeken zelf. [...] Na haar successen via de genoemde media valt haar naam natuurlijk wel op, als er een boek van haar in de winkel ligt.¹⁰

Bovendien krijgen ook de jury's van Nederlandse kinder- en jeugdliteratuurprijzen vanaf dan oog voor haar. In 1973 wordt voor het eerst een Zilveren Griffel toegekend aan een van haar boeken, en het zou niet de laatste zijn.¹¹

Je zou dus kunnen stellen dat het canoniseringsproces van Astrid Lindgren in de Lage Landen in het midden van de jaren zeventig op een hoogtepunt kwam. Daarvan getuigt onder meer de uitgebreide belangstelling die ze in 1974 in het tweede nummer van het pas opgerichte En nu over jeugdliteratuur krijgt. Daarin wordt haar essay ‘Een gesprekje met een toekomstig kinderboekenschrijver’ opgenomen, zonder introductie, enkel vergezeld van de aankondiging ‘Astrid Lindgren komt zondag 20 oktober voor de

10 ‘Astrid Lindgren (herdrukken),’ 1976 (z.p.). Zie ook Krans, 1972 (z.p.); ‘Zweedse serie met Nederlandse stemmen,’ 1972 (z.p.); ‘De tijdloosheid van Pippi Langkous,’ 1987 (z.p.).

11 Zie http://www.astridlindgren.se/en/more-facts/honours-and-awards voor een overzicht.

[p. 76]

Nederlandse [sic] televisie’ (Lindgren, 1974). Ze was dus toen al vanzelfsprekend.

Sindsdien wordt ze als een van de groten - zoniet de allergrootste - beschouwd. Ze krijgt nu erkenning voor haar volledige oeuvre en haar populariteit neemt nog toe. Zo duiken er steeds weer blijken van groot respect voor haar op, bijvoorbeeld in een bespreking van Het land dat verdween uit 1979, waarin de recensent concludeert dat het boek ‘uitblinkt door eenvoud en waarachtigheid. Wie groot is moet niet grootdoen’ (Vandevelde, 1979, z.p.). Enorme waardering blijkt ook uit een opmerking van Thea Detiger over de toekenning van de Duitse Vredesprijs in 1978: ‘Voor de Zweedse schrijfster is het de zoveelste internationale onderscheiding, en dat is niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat er nauwelijks een auteur is te noemen, die de kinderliteratuur zo sterk en blijvend heeft beïnvloed als zij’ (Detiger, 1978, z.p.).

Het vuur aangewakkerd

Intussen lijkt dat canoniseringsproces in een nieuw stadium te zijn gekomen: dat van het bestendigende onderhoud. In wat pakweg de laatste drie decennia over Astrid Lindgren geschreven is, gaat het niet meer zozeer om het vestigen van de aandacht op haar figuur en haar werken, maar eerder om het bevestigen van haar status. Waar de recensenten in de beginfase nog moeten beargumenteren om welke reden ze een boek van Lindgren bespreken of waarom ze vinden dat deze auteur belangstelling verdient, wordt haar verworven aanzien (impliciet) benut als verantwoording voor het bestuderen van haar werken.

Een perfect voorbeeld van die laatste evolutie is terug te vinden in een artikel van Karin van Camp, gepubliceerd in Literatuur zonder leeftijd in 1995. Hierin doet ze aanbevelingen voor een opfrissing van de vertaling van Pippi Langkous en haar uitgangspunt daarvoor is opvallend:

Pippi Langkous behoort ongetwijfeld tot de meest vertaalde en - verkochte kinderboeken van het tweede deel van de twintigste eeuw. [...] Men neemt dan ook aan dat het werk de tand des tijds zal doorstaan en een klassieker à la Alice in Wonderland of Winnie de Poeh zal worden. Niet toevallig vermeld ik deze twee klassiekers omdat ze in een recent verleden een nieuwe Nederlandse vertaling hebben gekre-

[p. 77]

gen. Zou niet ook Pippi Langkous aan een nieuwe of herziene vertaling toe zijn?
(Van Camp, 1995, p. 167; mijn cursivering)

Juist het feit dat Lindgrens boek al zo bekend is, vormt een aanleiding om het te behandelen. Ook in het artikel ‘Het beste verzinsel van de wereld’ van Kyra de Kruif wordt de roem van de schrijfster aangehaald om de beweegreden voor de beschouwing over ‘Eenheid in het oeuvre’ te verklaren: ‘De naam Astrid Lindgren lijkt nooit uit het jeugdliteraire veld te zullen verdwijnen. [...] Haar werk vindt nog steeds gretig aftrek bij een groot publiek. Wat maakt haar boeken zo bijzonder?’ (De Kruif, 2004, p. 118).

Voor het bekrachtigen van Astrid Lindgrens faam worden allerlei redenen aangegrepen. Bij haar overlijden in januari 2002 wordt ze geroemd als een monumentale auteur, ‘een instituut’ (Jansen, 2002, z.p.). In 2007, naar aanleiding van de honderdste verjaardag van haar geboortedag wordt ze gelauwerd als ‘een van de belangrijkste, kleurrijkste en invloedrijkste auteurs van de moderne jeugdliteratuur’ (Verschuren, 2007, p. 331). Nogmaals blijkt hoe evident die positie aan de top geworden is: ‘Lindgren behoort tot de reuzen der jeugdliteratuur, daarover bestaat geen twijfel’ (Trioen, 2007, p. 229). Verder is het een frappante vaststelling dat men Lindgren zodanig belangwekkend vindt dat al die gelegenheden om haar opnieuw voor het voetlicht te brengen ook effectief aangegrepen worden.

Daarnaast zien we dat ook een commerciële factor invloed heeft. In de tweede helft van de jaren negentig, is de opening van Junibacken, het verhalenhuis in Stockholm bijvoorbeeld, aanleiding voor veel belangstelling. Daarnaast worden ook heruitgaven van haar boeken, zoals in de Astrid Lindgren Bibliotheek van Ploegsma, steevast besproken. Tegen die achtergrond wordt enige kritiek op het najagen van financiële belangen geuit en weerklinken hier en daar sceptische stemmen. In een bespreking van Madieke en Liesbet in de sneeuw, waarin een hoofdstuk uit een van de boeken over Madieke als losstaand prentenboek uitgegeven wordt, spreekt Karin van Camp bedenkingen uit bij het recycleren van uit de context gerukte verhalen. (In een ander geval gaat ze er overigens wel van uit dat het samenbrengen van de boeken in een nieuwe reeks een positief

[p. 78]

effect zal hebben.¹²) Wat er ook van zij, dankzij dergelijke ingrepen van de uitgeverij blijft Lindgren ‘in the picture’ en kunnen nieuwe generaties lezers haar werken leren kennen.

Een andere belangrijke drijfveer om over Lindgren te berichten is de toekenning van de ALMA (Astrid Lindgren Memorial Award), de voorname literaire prijs die door de Zweedse regering uitgereikt wordt om haar nagedachtenis levend te houden. De laatste jaren wordt in vaktijdschriften zoals Leesgoed en De Leeswelp niet alleen melding gemaakt van de winnaar van de onderscheiding, maar wordt er vaak ook een beschouwing aan die laureaat gewijd.¹³ Opmerkelijk aan het fenomeen van deze Memorial Award is dat de roem van Astrid Lindgren op deze manier schijnt op de bekroonde. Zoals An-Sofie Bessemans aangeeft in een stuk over Guus Kuijer, de winnaar in 2012, is het effect van de prijs niet min: ‘Het ziet er dus naar uit dat het oeuvre van Kuijer terecht nog lang en wijdverspreid zal worden gelezen en internationaal kan doorwerken’ (Bessemans, 2012, p. 122). De naam Astrid Lindgren opent dus deuren en omgekeerd geeft de prijs ook haar eigen naam en werk opnieuw aandacht.

12 Bijvoorbeeld in Van Camp, 2004, p. 92: ‘Het gaat hier volgens mij om ten onrechte wat vergeten verhalen van grootmeesteres Lindgren, die hopelijk door de “Astrid Lindgren Bibliotheek” nieuw leven ingeblazen worden!’

13 Zie Bessemans, 2012; Bulcaen, 2010 en tien! Guus Kuijer, 2012.

De overslaande vonk

Astrid Lindgren is uiteraard niet de enige auteur die sterk gewaardeerd blijkt in de Nederlandstalige jeugdliteratuurkritiek. Een vaak vermelde evenknie is Roald Dahl,¹⁴ maar de vergelijking met Annie M.G. Schmidt spant de kroon. Haar naam wordt veruit het meest genoemd, als Nederlandstalige auteur in wie Lindgren haar weerga zou kunnen vinden. Niet zelden wordt daarbij echter meteen vastgesteld dat de faam van de Zweedse schrijfster die van Schmidt ver overstijgt (buiten de Nederlandse landsgrenzen, althans).¹⁵

Onderzoekster Kirsten Waterstraat reflecteert over overeenkomsten en verschillen tussen beide auteurs. Ze geeft aan dat het etiket van ‘niederländische Astrid Lindgren’, dat Annie M.G. Schmidt in de Duitse receptie vaak opgeplakt krijgt, fungeert ‘als een soort kwaliteitsmerk dat een referentiepunt geeft aan de Duitstalige lezers’ (Waterstraat, 2010,

14 Zie Hermans, 1998 en Van Coillie, 1996.

15 Zie bijvoorbeeld Verschuur, 2007 en 2011.

[p. 79]

p. 33). Verder meent Waterstraat een oorzaak voor het opvallende verschil in succes te hebben gevonden. Ze stelt dat Astrid Lindgrens werk ‘als tijdloos en universeel ervaren wordt’ omdat de verhalen ‘over oergevoelens gaan en beschreven worden vanuit een eigentijds pedagogisch ideaal’ (Waterstraat, 2010, p. 43). Daartegenover staan de

tijdsgebondenheid en het ‘Hollandse’ van sommige van Schmidts teksten die haar werk [...] minder universeel [maken]. Haar werk is diep in de moderne en geseculariseerde Nederlandse wereld van alledag geworteld. Hier ligt mijns inziens een van de grootste verschillen tussen de kinderliteraire oeuvres van Astrid Lindgren en Annie M.G. Schmidt en dit is mede bepalend voor de internationale receptie van hun werk.
(Waterstraat, 2010, p. 43)

Waterstraat zoekt de verklaring voor de internationale bijval van Astrid Lindgren onder andere in tekstimmanente factoren, zoals de thema's die ze behandelt.¹⁶ En ze is lang niet de enige die dat doet.

Veel van de beoordelaars in het corpus stellen zich de vraag wat Lindgrens recept voor een goed boek is. Ze zijn het er unaniem over eens dat haar verhalen hun context overstijgen en los van tijd en ruimte een publiek kunnen raken. Ze hechten duidelijk grote waarde aan de lange levensduur en grote reikwijdte van Astrid Lindgrens boeken. Om de oorsprong van deze diachroon getinte kwaliteiten te duiden, leggen de recensenten doorgaans een synchrone kijk op de canoniciteit van Lindgrens werk aan de dag, door in de eigenlijke teksten naar aanwijzingen te zoeken.

In een overzichtsartikel naar aanleiding van honderd jaar Astrid Lindgren formuleert Marit Trioen de kern van haar analyse als volgt: ‘Waaraan precies dankt zij deze aanhoudende populariteit? Waarin schuilt de kracht van haar oeuvre, dat generatie na generatie nieuwe kinderharten weet te veroveren en zo reeds 60 jaar de meest uiteenlopende literaire modegrillen met glans doorstaat?’¹⁷ Vergelijkbare vragen, naar

16 Verder besteedt ze ook aandacht aan haar literatuuropvattingen, personages en kindbeelden.

17 Trioen, 2007, p. 229. Vergelijk ook het eerder aangehaalde citaat uit De Kruif, 2004, p. 118.

[p. 80]

wat de vonk voor Astrid Lindgren doet overslaan, komen in een groot aantal van de artikelen aan bod, en ook de antwoorden zijn vaak eensluidend.

Een doorslaggevend aspect dat vaak aangehaald wordt, is de focus op het kind, dat in het universum van Astrid Lindgren steevast centraal staat.¹⁸ Typisch zijn in dit opzicht onafhankelijkheid,¹⁹ het ‘zo heerlijk kind [mogen] zijn’ (Van Camp, 2000, p. 337), de ‘zomervakanties die eindeloos lang, vrij en avontuurlijk lijken’ (Van Camp, 2004, p. 92) en de ‘gouden combinatie van vrijheid en veiligheid’ (Trioen, 2007, p. 229). Essentieel is volgens veel recensenten het feit dat Lindgrens boeken de lezers een uitlaatklep bieden. Over Karlsson van het dak beweert Karin van Camp bijvoorbeeld dat hij ‘zowat alle eigenschappen in zich [verenigt] die kinderen graag zouden uiten, maar geleerd hebben te onderdrukken’ (Van Camp, 2000, p. 64). Dat geldt evenzeer voor figuren als Pippi Langkous en Michiel van de Hazelhoeve. Bovendien, zo menen de recensenten, bezit Lindgren een ontzettend groot inlevingsvermogen (Trioen, 2007, p. 229), waarmee ze ‘perfect de fantasie van een kind [weet] te vangen.’²⁰ Dit maakt haar verhalen erg authentiek²¹ en herkenbaar²² en vergroot hun potentiële eeuwigheidswaarde.

Het succes is volgens velen ook te danken aan de toon waarop de schrijfster vertelt. De lezer wordt aangesproken en bij het vertelde betrokken, aldus de beoordelaars (Boonstra, 1983, p. 166). Illustratrice Marit Törnqvist geeft in een interview te kennen dat Lindgren voor haar de enige schrijver is ‘die een kind op zoveel lagen raakt’ (Van der Steen, 2003, p. 214). Marit Trioen vat het mooi samen wanneer ze stelt dat er een zeker ‘solidariteitsgevoel’ (Trioen, 2007, p. 230) uit Lindgrens verhalen spreekt.

Daarbij aansluitend is een andere mogelijke oorzaak van het succes volgens Karin van Camp het optimistische humanisme dat in Astrid Lindgrens werk vervat zit. Volgens haar was het een bewuste keuze ‘om over het positieve te schrijven, of om het goede te laten overwinnen’ (Van

18 Zie bijvoorbeeld Van der Steen, 2003, p. 214.

19 Zie Hermans, 1998, p. 396; Joosen, 2002, p. 222; Van Camp, 2004, p. 92 en Waterstraat, 2010, p. 33, 36.

20 Bulcaen, 2007, p. 330. Zie ook Vrooland-Löb, 1982, p. 132, waarin vermeldt wordt dat Lindgren ‘tegemoetkomt aan kinderdromen en fantasieën’.

21 Zie Van Camp, 2002, p. 147 en Trioen, 2010, p. 297.

22 Zie Van Camp, 2003, p. 239 en Boonstra, 1983, p. 166.

[p. 81]

Camp, 1997, p. 340) en ‘was [Lindgren] altijd van mening dat tenminste de kinderen op onze aarde het goed en harmonisch zouden moeten hebben. Misschien werden ze dan toch wel de betere volwassenen van morgen...’ (Van Camp, 1997, p. 340). Er schuilt dus een zekere hoop in haar teksten, die weerklank vindt bij de lezers en hen troost kan bieden.

Laat het nu net deze hoopvolle ondertoon zijn die door veel recensenten aangehaald wordt om aan Lindgrens werken tijdloosheid toe te schrijven. In verschillende van haar verhalen draait het namelijk om hoofdfiguren die in barre omstandigheden moeten leven, maar voor wie zich keer op keer een uitweg aanbiedt, in de vorm van een breuk met de werkelijkheid. Wanneer de situatie te penibel dreigt te worden, voert Lindgren een ingebeeld vriendje of een parallelle wereld op, ‘waarin de wetten van het mogelijke opgeheven zijn’ (zoals Chris Bulcaen (2007, p. 230) schrijft over In Schemerland). Volgens Marit Törnqvist appelleert ze op die manier aan ‘de automatische overlevingsstrategie van kinderen: als een situatie te erg is om te ervaren, verzinnen kinderen iets dat helpt’ (Van der Steen, 2003, p. 214). Bulcaen concludeert: ‘Aan de hand van een ogenschijnlijk geïmproviseerd bedverhaaltje met een escapistisch thema bereikt Lindgren hier iets bijzonders. [...] Dit rustige, uitgebalanceerde, lichtjes melancholische verhaal werkt als troost, maar bereidt het kind ook voor op mogelijk ergere zaken’ (Bulcaen, 2007, p. 230). Dit is ook de geest van de andere verhalen die Astrid Lindgren in die trant schreef, zoals De rode vogel, Mirabel, De gebroeders Leeuwenhart of Mio, mijn Mio.²³ Ook Odile Jansen wijst er op dat hoop als een rode draad door Lindgrens oeuvre loopt en het juist zo sterk maakt:

In Schemerland is onmiskenbaar een Lindgrenverhaal en herinnert in enkele opzichten aan boeken als Mio, mijn Mio en De gebroeders Leeuwenhart, waarin eenzaamheid, ziekte en dood op even grensoverschrijdende en wensdroomvervullende manieren doorbroken worden. Ook in deze ‘minor’ vertelling komen Lindgrens grote kwaliteiten als schrijfster tot uiting, zoals haar gave voor het natuurlijk en indringend verwoorden van gevoelens en het scheppen van een warme en geborgen atmosfeer.
(Jansen, 1995, p. 29)

23 Zie Van Camp, 2003, p. 246.

[p. 82]

Kapstok

Opmerkelijk bij deze analyse is de stijgende curve met een duidelijk hoogtepunt in de eerste helft van de jaren zeventig. Tijdens de eerste twintig jaren timmeren de recensenten voor Lindgren aan de weg. Doordat ze hun lezers er van proberen te overtuigen dat Astrid Lindgren als schijfster de moeite waard is, voeren ze haar langzaam maar zeker in de canon in. Op de piek volgt een plateau, dat het canononderhoud vertegenwoordigt. De laatste jaren (sinds het midden van de jaren zeventig) wordt Lindgrens aanzien herhaaldelijk bevestigd en neemt haar impact verder toe. In het discours kan je nu een tegenovergestelde logica waarnemen. Haar boeken hebben bewezen dat ze tegen de tand des tijds bestand zijn. Dat haar status gigantisch hoog is, staat nu vast en is niet langer een hypothese die gestaafd moet worden.

Wat verder in het oog springt, is dat de critici Astrid Lindgrens oeuvre over het algemeen op een vergelijkbare manier evalueren. Ze hechten groot belang aan waarden als hoop, optimisme en respect voor het kind. Deze zijn naar hun mening niet contextgebonden, maar overstijgen het ‘hier en nu’ waarin de verhalen geschreven werden. De beoordelaars lijken dus op zoek te gaan naar een onderliggend patroon van normen en principes, een kapstok waaraan ze de centrale thema's in haar werk kunnen ophangen en waarmee ze het succes van haar boeken kunnen verklaren.

Opvallend is dat de recensenten tegelijk aanknopingspunten trachten te vinden met abstracte, transcendente culturele en sociale conventies. Om het in de termen van John Stephens en Robyn McCallum uit te drukken: het verzamelde werk van Astrid Lindgren wordt afgemeten aan de ‘Westerse metaethiek’.

Stephens & McCallum stellen dat verhalen steeds in dialoog staan met deze metaethiek, die ze omschrijven als ‘an overarching cultural and moral perspective, or assumed bundle of values’ (Stephens & McCallum, 1998, p. x). Essentieel is dat wij deze waarden als universeel ervaren en dat ze teruggaan op traditionele verhalen uit de Westerse cultuur, zoals de Bijbel en de antieke mythen. Centraal in dit complex van principes staan humanistische waarden zoals altruïsme en individueel handelingspotentieel (in het Engels vervat in de moeilijk vertaalbare term ‘agency’) of ‘a form of subjectivity where [...] the possibility [...] of resistance to ideological pressure is allowed for’ (Stephen & McCallum, 1998, p. 20). Het vermogen van Astrid Lindgren om haar lezers troost te bieden en de onaf-

[p. 83]

hankelijkheid en zelfstandigheid van veel van haar personages lijken hierbij aan te sluiten.

De pogingen om Lindgrens werk aan dit universele kader op te hangen, zijn echter niet onproblematisch. In haar boeken zitten immers ook betwistbare elementen, zoals de imperialistische houding van vader Langkous of het zwart-witte contrast tussen de onberispelijke, heldhaftige goede en de hardvochtige slechte personages, zoals dat in Mio, mijn Mio of De gebroeders Leeuwenhart afgeschilderd wordt. Globaal genomen wordt Astrid Lindgren echter zelden op de korrel genomen.²⁴ Integendeel, voor de Vlaamse en Nederlandse critici lijkt ze heel erg stevig op haar onaantastbare voetstuk te staan. Je zou daarom kunnen spreken van een zekere mythologisering van de schrijfster. Dat er daarvoor teruggegrepen wordt naar universele waarden die net ook aan de antieke mythen toegeschreven worden, kan welhaast geen toeval zijn. Het onderstreept de impact van de Westerse metaethiek, van de impliciete, onuitgesproken morele toetsstenen die bepalen hoe auteurs in onze cultuur geëvalueerd en gewaardeerd worden.

Kirsten Waterstraat komt tot de slotsom dat ‘Astrid Lindgren in haar verhalen verdwenen en mythische werelden [oproept]’, waardoor ‘haar werk als tijdloos en universeel ervaren [wordt]’ (Waterstraat, 2010, p. 43). Herkenbaarheid, tijdloosheid en universaliteit, dat zijn dus de sleutelwoorden waarmee we de canoniseringsprocessen rond Astrid Lindgrens werk kunnen duiden. Volgens Karin van Camp is de thematiek in sommige van Lindgrens boeken (i.c. het prentenboek Lotta kan al fietsen) zo herkenbaar en tijdloos ‘dat het vast nog aan enkele generaties kinderen kan voorgelezen worden’ (Van Camp, 2003, p. 239), waarmee ze de essentie van canonisering vat. De conclusie van deze analyse is in elk geval dat Astrid Lindgren qua overlevingskansen in het Nederlandstalige kinderboekenlandschap gebeiteld lijkt te zitten.

24 De schaarse kritische noten over De gebroeders Leeuwenhart (zie eerder) vormen hierop een uitzondering.

Literatuur

[...], ‘Erik en Karlsson van het dak.’ In: Het Parool, 6 november 1959.

[...], ‘Keuze van ontpanningslectuur voor kinderen van 6 tot 15 jaar.’ In: Jeugdboekengids, 2(8), 1960, p. 117-127.

[p. 84]

[...], ‘Meer over Bolderburen.’ In: Friesche Koerier, 6 november 1965.

[...], ‘Zweedse serie met Nederlandse stemmen.’ In: De Tijd, 14 januari 1972.

[...], ‘Astrid Lindgren breekt het “taboe” van de dood.’ In: Trouw, 28 oktober 1974.

[...], ‘De gebroeders Leeuwenhart.’ In: Vrij Nederland, 7 december 1975.

[...], ‘Astrid Lindgren (herdrukken).’ In: Alkmaarsche Courant, 21 september 1976.

[...], ‘De tijdloosheid van Pippi Langkous. Astrid Lindgren werd 80.’ In: Het Volk, 19 november 1987.

[...], ‘tien! Guus Kuijer.’ In: Leesgoed, 39(2), 2012, p. 39.

Bessemans, A.-S., ‘Guus Kuijer. Astrid Lindgren Memorial Award 2012.’ In: De Leeswelp, 18(4), 2012, p. 122.

Bois, B. de, ‘Recensie 35386. Lindgren, Astrid. Pippi Langkous.’ In: Boekengids, 30(9), 1952, p. 316.

Boonstra, B., ‘Boekend tot aan het slot. Bespreking van “Ronja de roversdochter” van Astrid Lindgren.’ In: En nu over jeugdliteratuur, 10(5), 1983, p. 165-166.

Bresser, J.P., ‘Een discutabel boek van Astrid Lindgren.’ In: De Volkskrant, 19 november 1974.

Bulcaen, C., ‘Astrid Lindgren, Marit Törnqvist: “In Schemerland”.’ In: De Leeswelp, 13(7), 2007, p. 330-331.

Bulcaen, C., ‘Alles leeft. Kitty Crowther, Astrid Lindgren Memorial Award 2010.’ In: De Leeswelp, 16(6), 2010, p. 205-207.

Camp, K. van, ‘Een halve eeuw Pippi Langkous: Suggesties voor een nieuwe vertaling.’ In: Literatuur zonder leeftijd, 34, 1995, p. 165-188.

Camp, K. van, ‘“Als ik God was, zou ik wenen om de mensen”.’ In: Leesidee Jeugdliteratuur, 3(9), 1997, p. 337, 340.

Camp, K. van, ‘Astrid Lindgren: “Karlsson van het dak”.’ In: Leesidee Jeugdliteratuur, 6(2), 2000, p. 63-64.

Camp, K. van, ‘Astrid Lindgren. Vakantie in Bolderburen en andere verhalen.’ In: Leesidee Jeugdliteratuur, 6(8), 2000, p. 336-337.

Camp, K. van, ‘Astrid Lindgren, Annet Schaap: Madieke van het rode huis.’ In: Leesidee Jeugdliteratuur, 8(4), 2002, p. 147.

Camp, K. van, ‘Astrid Lindgren, Ilon Wikland: “Lotta kan al fietsen”.’ In: Leesidee Jeugdliteratuur, 9(6), 2003, p. 239.

Camp, K. van, ‘Astrid Lindgren, Pija Lindenbaum: “Mirabel”.’ In: Leesidee Jeugdliteratuur, 9(6), 2003, p. 246.

[p. 85]

Camp, K. van, ‘Astrid Lindgren, Harmen Van Straaten. “De bende van de Witte Roos”.’ In: De Leeswelp, 10(5), 2004, p. 92.

Coillie, J. van, ‘Humor in “Pippi Langkous” en “De GVR”.’ In: Leesgoed, 23(4), 1996, p. 146-150.

Dankert, B., ‘“Wann wird Peter Pan alt?” Historische Kinderbücher der Zukunft.’ http://www-a.ibit.uni-oldenburg.de/bisdoc_redirect/publikationen/ bisverlag/hv1/73-danke.pdf (geraadpleegd op 15 februari 2013).

Detiger, T. ‘Ik schrijf om het kind in mezelf bezig te houden.’ In: De Telegraaf, 28 oktober 1978.

Hermans, G., ‘Grote Namen. Astrid Lindgren en Roald Dahl op video.’ In: Leesidee Jeugdliteratuur, 4(9), 1998, p. 396-399.

Hermans, H., ‘Astrid Lindgren schreef een prachtig boek over kinderen en de dood.’ In: De Telegraaf, 16 november 1974.

Heydebrand, R. von, ‘Probleme des “Kanons” - Probleme der Kultur- und Bildungspolitik.’ In: J. Janota (red.), Kultureller Wandel und die Germanistik in der Bundesrepublik. Vorträge des Augsburger Germanistentags 1991. Band 4. Tübingen, Max Niemeyer, 1993, p. 3-22.

Jansen, O., ‘Goed gelezen voor 8-12 jaar: Astrid Lindgren: “In schemerland”.’ Leesgoed, 22(1), 1995, p. 29.

Jansen, O., ‘In memoriam: Astrid Lindgren 1907-2002.’ In: Trouw, 29 januari 2002.

Jespers, H. & X. de Win, ‘Ten geleide.’ In: Jeugdboekengids, 1(1), 1959, p. 1-2.

Joosen, V., ‘Afwezige ouders: zegen of plaag?’ In: Leesidee Jeugdliteratuur, 8(5), 2002, p. 222-223.

Krans, J., ‘Alles over Pippi in één heel dik boek.’ In: Het Parool, 5 februari 1972.

Kruif, K. de, ‘Het beste verzinsel van de wereld. Eenheid in het oeuvre van Astrid Lindgren.’ In: Literatuur zonder leeftijd, 64, 2004, p. 118-135.

Kümmerling-Meibauer, B., Kinderliteratur, Kanonbildung und Literarische Wertung. Stuttgart/Weimar, J.B. Metzler, 2003.

Landquist, J., ‘Dålig och prisbelönt. En reflexion om goda och dâliga barnböcker.’ In: Aftonbladet, 18 augustus 1946.

Lindgren, A., ‘Een gesprekje met een toekomstig kinderboekenschrijver.’ In: En nu over jeugdliteratuur, 1(2/3), 1974, p. 9-11.

Polak, B., ‘Er zit een rover in het bos - bos - bos.’ In: Vrij Nederland, 14 januari 1971.

[p. 86]

Rosengren, K.E., Sociological Aspects of the Literary System. Stockholm, Natur och Kultur, 1968.

Steen, F. van der, ‘Een andere werkelijkheid. Interview met Marit Törnqvist over “Sunnanäng” (De rode vogel).’ In: Leesgoed, 29(5), 2003, p. 213-215.

Stephens, J. & R. McCallum, Retelling Stories, Framing Culture. Traditional Story and Metanarratives in Children's Literature. New York/Londen, Garland, 1998.

Stevenson, D., ‘Sentiment and Significance: The Impossibility of Recovery in the Children's Literature Canon or, The Drowning of “The Water Babies”.’ In: The Lion and the Unicorn, 21(1), 1997, p. 112-130.

Stevenson, D., ‘Classics and canons.’ In: M.O. Grenby & A. Immel (red.), The Cambridge Companion to Children's Literature. Cambridge, Cambridge University Press, 2009, p. 108-123.

Swert, F. de, ‘Grand Lady van het Kinderboek.’ In: Jeugdboekengids, 16(10), 1974, p. 145-148.

Trioen, M., ‘Tussen vrijheid en veiligheid. Astrid Lindgren 1907-2002.’ In: De Leeswelp, 13(6), 2007, p. 229-231.

Trioen, M. ‘Astrid Lindgren: “Feest in Villa Kakelbont”.’ In: De Leeswelp, 16(8), 2010, p. 297.

Van den Bossche, S., ‘“The queerer, the better.” Een carnavaleske interpretatie van Pippi Langkous.’ In: Literatuur zonder Leeftijd, 87, 2011, p. 87-110.

Vandevelde, E., ‘Lindgren, Astrid. Het land dat verdween.’ In: Jeugdboekengids, 21(7), 1979.

Verschuren, H., ‘Redactioneel.’ In: Leesgoed, 34(8), 2007, p. 331.

Verschuur, R., ‘De A van Astrid en Annie.’ In: Literatuur zonder leeftijd, 74, 2007, p. 158-175.

Verschuur, R., ‘Annie en Astrid.’ In: Leesgoed, 38(2), 2011, p. 34-35.

Vreede, M. de, ‘Twee broers.’ In: NRC Handelsblad, 1 november 1974.

Vrooland-Löb, T., ‘Astrid Lindgren: “Ronja de roversdochter”.’ In: En nu over jeugdliteratuur, 9(3), 1982, p. 132.

Waterstraat, K., ‘De “echte” en de “Hollandse” Astrid Lindgren. Het werk en de receptie van Astrid Lindgren en Annie M.G. Schmidt - een vergelijking.’ In: Literatuur zonder leeftijd, 81, 2010, p. 31-46.