Literatuur Zonder Leeftijd. Jaargang 15

[p. 116]

Dankwoord Theo Thijssenprijs 2000
Joke van Leeuwen

Na de ontvangst van de Theo Thijssenprijs op 8 december 2000 sprak Joke van Leeuwen onderstaand dankwoord uit.

Dit wordt een dankbetoon.

Aan die of die, moet ik zeggen, voor dit of dat.

Maar ik zeg liever voor in plaats van aan,

zoals het op pakjesavond op cadeaus kan staan:

Voooooooooor....zichtig. Dit boven.

Zorgvuldig behandelen.

Voor de jury die mij heeft uitverkoren.

Voor Bart en Ernst en alle anderen die er vandaag een groot cadeau van hebben gemaakt.

Voor de jongen van zes die schreef dat hij mij de leuksten srijfster vond.

Voor de jongen van tien die elke dag verplicht een kwartiertje moest lezen, maar bij Kukel maar door bleef gaan.

Voor het meisje van twaalf dat doordachte vragen stelde over Bezoekjaren.

Voor de jongen van zestien die zei dat hij mijn boeken bleef lezen. Om de humor.

Voor het meisje van achttien dat kwam vertellen hoe ze als kind jaren met

Deesje had geleefd.

Voor de vader die zei dat hij, bij het voorlezen, samen met zijn kind zoveel plezier had gehad.

Voor de moeder die vertelde dat haar kind nooit wilde lezen, maar door mijn boeken opeens de smaak te pakken had.

Voor de vrouw die vertelde dat een zinnetje uit een van mijn boeken gevleugeld was geworden in haar gezin.

Voor het stel dat elkaar in bed stukjes lep! voorlas.

Voor de grootmoeder die elk nieuw boek van me koopt om naar haar enige kleinkind te sturen, aan de andere kant van de oceaan.

Voor het meisje dat na een schoolbezoek achter me aan kwam rennen om nog even te zeggen:

Gij zijt ne lieve.

[p. 117]

Voor de kinderen uit Duitsland die in een brief schreven: We hebben uw boek overal gelezen. In de vensterbank op school en thuis voor het naar bed gaan en bij het ontbijt.

Voor het met de Nederlandse taal worstelende meisje op de Antillen dat schreef: bedank voor al die leuke boeken die mevrouw gedaan heeft voor ons.

Voor de student aan de Brusselse kunstacademie die mij, toen ik een jaar of vijftien was, aan de grote eettafel in de achterkamer over kleurgebruik en vlakverdeling vertelde in een paar onvergetelijke lessen.

Voor de leraar Nederlands op het Koninklijk Atheneum die ons eindelijk eens een opstel liet schrijven vanuit de verbeelding, een opstel dat ik in de klas mocht voorlezen.

Voor de man die, toen er lang geleden besprekingen waren over de kunstwerken die in de Brusselse metro zouden komen, De Metro van Magnus ter inspiratie meenam naar de vergadering.

Voor wie mij voorgingen als schrijvers en tekenaars, want de eigen stijl die je vindt, wordt gevoed door de rijkdom van wie in het verleden hun weg vonden, op hun beurt geïnspireerd

door wie hen voorgingen.

Voor wie aandacht gaven aan wat ik schreef en tekende, zodat het boeken werden, die gelezen en bekeken konden worden.

Voor, voor, voor...

En, en...

Voor mijn vader, deze week vijftien jaar geleden gestorven, die ons verhalen vertelde waarvan we zelf de ingrediënten mochten opnoemen. En die het bestaan bleef bevragen zonder stellig te worden in zijn pogingen tot antwoord.

Voor mijn springlevende en weer verliefd geworden moeder, die met ons heeft gezongen en toneelgespeeld, en zelf soms zo moest lachen bij het voorlezen dat ze haast onverstaanbaar werd. Maar ik begreep daardoor dat er teksten kunnen bestaan waar groot en klein samen van kunnen genieten. Ik hoop de speelse verwondering die daarvoor nodig is, niet te verliezen.

Voor mijn broers en zussen: voor de stimulansen die je in een groot gezin kunt krijgen. Een huisorkestje, een huiskrant, samen een wandkleed maken of een cabaretavond in elkaar zetten.

Voor mijn zoon, die me zo rond z'n tiende zomaar op een dag bedankte voor zijn bestaan, terwijl ik zelf al zo dankbaar was.

Voor mijn vrienden die me soms meer geven dan ze zelf denken.

[p. 118]

Voor

voor wie ik wilde en wil heten.

En voor de jury, maar dat had ik al gezegd.

NB: Ik heb Bart Moeyaert en Ernst Reijseger genoemd, omdat ik hen had gekozen als respectievelijk feestredenaar en muzikant tijdens de uitreiking.

NB2: Kees Fens vertelde, na Barts veronderstelling dat ik enigszins verstijfd zou zijn geraakt toen ik van de prijs hoorde, op humoristische wijze dat ik meteen ‘O, Wat Leuk!’ had geroepen, terwijl anderen soms heel lang geen woord konden uitbrengen. Hiervan heeft minstens éen krant gemaakt dat ik een lauw ‘O leuk’ zou hebben uitgesproken. Ik wil graag nog eens zeggen dat mijn ‘O, WAT LEUK!’ enthousiast en vreugdevol was. Ik ben zo dankbaar als ik in mijn dankwoord heb willen uitdrukken.