Literatuur Zonder Leeftijd. Jaargang 11

[p. 496]

Wering
Sjoerd Kuyper

Ik zal eens proberen
te schrijven
een liedje van cabaret
voor de kinderen,

waarin ik vertel
dat in ons land
vroeger
reuzen woonden

in diepe valleien
en op hoge bergen
in de zuivere sneeuw
leefden dwergen,

en stonden zij op de top,
dan waren zij groot
als de reuzen
in de valleien

en spraken zij samen,
dwergen en reuzen,
en hun diepe gedachten
namen een hoge vlucht.

⋆

Maar toen kwamen
er honden
die op mensen leken.
Zij hielden van plat,

zij groeven gruis
uit de bergen en gooiden

[p. 497]

 

het in de dalen;

 

ze groeven

 

 

 

aan de onderkant,

 

zodat

 

je het niet doorhad

 

als je bovenop zat

 

 

 

en ook in de dalen

 

merkten ze niets,

 

al dachten ze soms:

 

Wat stuift het!

 

 

 

Met wat hoog uitstak

 

boven de rest

 

werd zo gedempt

 

wat werkelijk diepte had.

 

 

 

⋆

 

 

 

En toen het werk

 

gedaan was ontmoetten

 

de reuzen en de dwergen

 

elkaar op de vlakte.

 

 

 

De reuzen keken neer

 

op, de dwergen keken op

 

naar - precies

 

wat ze nooit wilden.

 

 

 

De dwergen verdronken

 

in de tranen der reuzen

 

en de reuzen

 

liepen de zee in - expres.

 

 

 

Wat? Je vond ze juist

 

zo lief?

 

Tja, God zag ook

 

dat het heel erg was,

[p. 498]

 

maar hij deed niets.

 

Wat? Je kunt

 

niet slapen? Wacht,

 

het wordt nog erger.

 

 

 

⋆

 

 

 

De honden

 

met hun hondenkoppen, die

 

(dat was het ergste!)

 

nog konden praten ook,

 

 

 

sjouwden de dode dwergen

 

naar het oosten

 

en verborgen hen

 

onder restjes berg

 

 

 

(de Hondsrug, ha ha!)

 

en visten de reuzen

 

uit zee. Ze hielden

 

niet alleen van plat,

 

 

 

ze hielden ook van recht:

 

kustlijn recht!

 

Dus namen ze

 

de dode reuzen

 

 

 

en heiden ze, armen omhoog,

 

daar waar de zee het land

 

in boog, het zand in

 

tot hun vingertoppen.

 

 

 

⋆

 

 

 

Geloof de leugens niet,

 

de trotse verhalen

 

van dammen en dijken

 

- dode reuzen zijn het!

[p. 499]

 

Ik zal je dat eens

 

laten zien, tussen

 

Camperduin en Petten.

 

De Hondsbossche

 

 

 

lijkt van steen, beton,

 

puur basalt ... maar nee,

 

het zijn de vingertoppen

 

van de reuzen,

 

 

 

afgeslepen door de zee.

 

Geen rechercheur

 

kan daar iets mee -

 

nooit zullen wij weten

 

 

 

wie zij waren,

 

hoe zij heetten

 

en hoe hartstochtelijk

 

zij van de dwergen hielden.

 

 

 

⋆

 

 

 

Men vierde de overwinning,

 

nam hoeden af,

 

hield zich op de vlakte,

 

kneep elkaar zacht

 

 

 

in de wang, en zo

 

ontstonden uit de honden

 

onze cabaretiers:

 

Eerst veilig, dan pas leuk.

 

 

 

Want waar de dichter olie

 

op het vuur gooit,

 

daar gooien zij olie

 

op de golven,

 

 

 

en waar de dichter stookt,

 

daar sussen en blussen

[p. 500]

 

zij als honden ...

 

Ga nu maar slapen, kleine.

 

 

 

Maar zing eerst nog

 

het Wilhelmus en probeer

 

er zelf een paar leuke

 

woordgrapjes in te maken.

[Uitgesproken bij het in ontvangstnemen van de Gouden Griffel 1997]