Literatuur Zonder Leeftijd. Jaargang 10

[p. 397]

[Nummer 40]

Eeuwige roem en dankbaarheid
redactionele inleiding

Nieuwsgierigheid was de belangrijkste drijfveer voor de vragen die de redactie van Literatuur zonder leeftijd deze zomer aan auteurs voor kinderen voorlegde. Een hele reeks brandende of eerder uitgebluste, want al vaak gestelde vragen over hun schrijverschap:

Waarom, hoe, wanneer heb je voor het schrijversvak gekozen? Of voelde je je uitgekozen, kon je niet anders? Maar ook wat drijft je? Hoe pak je het aan? Waar haal je je inspiratie of materiaal vandaan? Is het eigen leven de belangrijkste inspiratiebron? En is er een relatie met wat je zelf las/leest? Wil je er iets mee bereiken, aantonen, vervullen?

Hoe heeft uw - want soms kun je maar beter beleefd blijven - kunstenaarschap zich ontwikkeld? In welke traditie ziet u zichzelf het liefst geplaatst? In die van de literatuur, het kinderboek in beweging of de opvoeding? Bent u een dubbeltalent, debutant, routinier, experimentator of kindvriendelijke en veelgelezen schrijver?

Hoe communiceer je met je doelgroep of hou je je daar nooit mee bezig? Hoe belangrijk zijn kritieken? Profileer je je in verschillende genres en technieken? Waar zitten voor jou de struikelblokken en zien die er net zo uit als dat beruchte writers bloc? En wat doe je dan? (overleggen met anderen, vasthouden aan discipline, of inspiratie opdoen in andermans werk?) Onder welke omstandigheden (in de kroeg, in de eenzaamheid van, onder het genot van drank, tabak) lukt schrijven het best of het slechtst? En hoe doet u het (met de pen, het potlood, de laptop of de computer)?

Omdat het beantwoorden van zo'n kamerbreed questionaire, zeker in de druilerige omstandigheden van deze zomer, makkelijk in a neverending story kon ontaarden, kreeg ieder de ruimte die hij nodig had. De een pakte breed uit, de ander smal. Weer anderen kregen een gastvrij onthaal in De Waag, ijkpunt voor evenwicht en waarheid. Er is filosofisch bezonnen, praktisch uitgelegd, voor de vuist weg gebab-

[p. 398]

beld en bloedserieus geïnterviewd. En wie de vragen niet kon of wilde beantwoorden, schreef een betoog in zijn of haar eigen taal. Het resultaat is een heus schrijversnummer met een keur aan verrassende uitspraken, twijfels en zekerheden van de hoogstgeplaatsten in de kinderliteratuur en alles daaronder: jonge godinnen, door Het Kind beminden, een eenzame Vlaming, een beginnend allochtoon, een internationale beroemdheid en een superieure vertelster!

De auteurs van dit nummer moeten bij gebrek aan passende pecunia het nog altijd doen met de hen toegezegde eeuwige roem en dankbaarheid. Paul Biegel, die alweer zijn vierde en helaas laatste column schreef, zou liever boter bij de vis zien.

Desondanks begint de Stichting ter Bevordering van de Studie van de Kinder- en Jeugdliteratuur aan haar elfde jaargang en is dit toch een beetje een jubileumnummer dat de lezers aan het denken moet zetten, op ideeën zal brengen, tot nadenken stemmen of tenminste tot lezen uitnodigen. Daarmee bevinden we ons in het gelukkige gezelschap van die duizenden kinderen die de Stichting Speurwerk betrapt heeft met een boek in de hand. In goed ingelichte kringen gaat de mare dat de verkoop van kinderboeken dit najaar met 33% is gestegen. Mirabile dictu.