Literatuur Zonder Leeftijd. Jaargang 8

[p. 153]

Konijn knikte
Ciska Tiemens

Het vuur brandde.

De kinderen zaten op de brede stenen rand om de open haard heen. Ze gooiden met dobbelstenen en verzetten de pionnen. De warme chocolademelk stond vergeten naast hen. De vrouw lachte stilletjes om het tafereel toen ze naar de keuken liep. Terwijl ze wachtte tot de koffie was doorgedruppeld, keek ze uit het raam.

De man was er weer. Zoals altijd stond hij aan de overkant, half verscholen tussen de struiken. Zijn blik gericht op hun huis. Een gevoel van weerzin kwam in haar op. Ze moest er iets tegen doen, hij maakte haar bang, ze...De lach van haar dochter bereikte haar, de koffie was klaar om ingeschonken te worden. Toen ze terug was in de warme kamer verdween het nare gevoel.

Hij staarde naar het huis.

Het puntige dak, het steile trapje naar het huis en het afdakje boven de deur. Nog altijd was er niets veranderd. Hij vroeg zich af hoe het binnen zou zijn. Of het ook daar net als vroeger zou zijn. Vroeger. Hij zou het van binnen kunnen tekenen als hij dat wilde. De gang met de smalle trap naar boven, de keuken met de grote, houten tafel in het midden, de achterkamer vrijwel leeg en de voorkamer met daarin...Hij rilde even. Het blik in zijn hand werd zwaar. Voorzichtig, zodat het niet om zou vallen en leeg lopen, zette hij het naast zijn voeten op de grond en hield de vrijgekomen hand beschermend boven de opening van zijn jas.

De voorkamer met daarin de open haard.

Hij schreeuwde en onmiddellijk zette hij het op een lopen. Zo snel als zijn kleine beentjes hem konden dragen, rende hij de trap af, de gang in. Konijn hield hij dicht tegen zich aangedrukt. Hij hoorde de voetstappen dichterbij komen, zij hoefde niet te rennen, ze kreeg hem zo ook wel te pakken. Haar ademhaling klonk zwaar en het leek alsof ze de woorden uitspuwde.

‘Kom hier jij kleine smerige duivel. Boeten zul je, boeten. Terug naar de hel ga je, kleine duivel!’

[p. 154]

[p. 155]

Hij zag de deur, strekte zich op zijn tenen en graaide naar de deurklink, maar het was al te laat.

We waren toch al verder gekomen dan de vorige keer, fluisterde hij tegen Konijn en toen werd alles zwart.

Heel langzaam kwamen de kleuren terug.

Wat eerst een vreemde grijze vlek was, werd een stoel, en de houten kast herkende hij nu ook. Hij voelde de dikke warmte om hem heen. Het was alsof de hele kamer gloeide. Hij probeerde zijn rug van de hitte weg te draaien, maar de touwen om zijn hals en buik hielden hem tegen. Hij wilde schreeuwen, maar zijn keel was zo droog dat er alleen een zacht gepiep uit kwam. Ineens graaide hij om zich heen. Daar waar het zo verschrikkelijk heet was, voelde hij wat zachts. Hij zocht naar een houvast, vond een stukje stof en trok eraan. Daar was hij. Konijn. Hij wilde hem dicht tegen zich aan drukken om hem te laten voelen hoe blij hij was dat ze nog samen waren. Toen hij merkte dat de stof in zijn huid brandde, schoof hij hem voorzichtig naast zich en keek hem even aan. Konijn was slim genoeg, hij zou het zo ook wel begrijpen.

De man aaide over zijn jas.

Konijn had eerst bij oma gewoond. Hij mocht heel af en toe naar oma. Er was niet veel speelgoed, maar in een van de grote stalen kasten had hij Konijn gevonden. Hij had maar één oor, geen ogen en zijn vacht was bijna helemaal kaal. Ik noem je Konijn, had hij zacht tegen het beestje gezegd, omdat je meer op een konijn lijkt dan op wat anders.

Hij had Konijn in zijn trui gestopt en was terug gegaan naar oma in de keuken. De rest van de middag zat hij tegen Konijn te praten. Toen na een hele tijd de bel ging keek oma hem aan. ‘Daar is mama’. zei ze en ze had hem dicht tegen zich aangedrukt, haar lichaam schokte een beetje alsof ze huilde.

Het leek nu alsof zijn rug smolt, het werd steeds moeilijker om zijn hoofd overeind te houden. Hij zag een stukje van mama's rug, maar ze bleef niet bij hem staan, ze liep door, de gang in. Hij trok Konijn een stukje dichter naar zich toe. Konijn zou hem helpen. Konijn was sterk en slim. Zijn hoofd zakte op zijn borst. Een houtblok viel om. Het vuur was bijna uit.

[p. 156]

De man zag de lichten boven aan gaan. Beneden was alles donker. Hij zag zichzelf in de slaapkamer. Op het bed lag zijn moeder. Hij had haar nog nooit zo rustig en vredig gezien. Toen waren de mannen gekomen en hadden hem meegenomen. Een lieve mevrouw in dat grote huis had Konijn en hem in bad gedaan om het bloed weg te wassen.

Nog één keer keek de man naar het huis. Het moest nu maar gebeuren. Hij ritste zijn jas een stukje verder open en keek naar Konijn die daar in zijn warme holletje zat. Konijn knikte. Het was tijd. De man voelde in zijn jaszak. Hij was niets vergeten. Met in de ene hand de aansteker en in zijn andere het blik, liep hij het steile trapje omhoog naar het huis.

Alles was rustig in huis. De vrouw keek nog een keer uit het bovenraam naar de overkant. De man stond er niet meer. Gerustgesteld stapte ze in bed.