Literatuur Zonder Leeftijd. Jaargang 8

[p. 157]

De sprong
Margreth Westrek

Net zoals altijd stond ze op de rots. Over de zee turend en genietend van de wind die haar haren alle kanten uit liet vliegen. Soms ging ze op haar buik liggen om over de rand te kijken en ze zag de zee dan wild tegen de rotswand beuken. Ze kreeg de neiging naar beneden te springen, om meegenomen te worden door de golven naar onbekende gebieden. Maar die roekeloze gedachte schudde ze snel van zich af. Ze manoeuvreerde zich meestal in een kleermakerszit en vertelde de rots verhalen over zichzelf en over de reizen die ze ooit eens zou gaan maken. Ze hield van hem.

Soms, sprak ze, denk ik dat het leven geen zin heeft, maar dan kom ik hier en dan weet ik dat niets méer zin heeft dan het leven. De rots antwoordde niet en kon slechts stilzwijgend instemmen met wat ze zei. Voor haar was nu het moment gekomen hem het fantastische nieuws te vertellen. Ze zuchtte eens diep en de mond die normaal gesproken een glimlach droeg, veranderde in een smalle streep. Het moment van afscheid kwam akelig dichtbij. Een gevoel van onbehagen sloop haar hart binnen. Ze huiverde even en trok haar jas dichter om zich heen. Ze probeerde het nare gevoel af te schudden dat hij ook blij zou zijn voor haar, maar daar slaagde ze niet helemaal in. Enerzijds voelde ze zich dolgelukkig, maar anderzijds bleef er iets knagen.

Weet je, zei ze met een wat onvaste stem, in de tijden dat ik me rot en alleen voelde, was jij er en daar ben ik je heel dankbaar voor. Nooit was je te druk met iets anders, nooit keerde je me de rug toe. Verdomme, dacht ze, het leek wel of ze zich stond te verantwoorden om het feit dat ze weg ging. Het is maar een stuk steen. Ze schrok van die gedachte en schudde wild met haar hoofd om haar te doen verdwijnen. Hoe kon ze zoiets denken, en ze wreef met haar hand over de harde huid van de rots. Je weet van mijn dromen ooit eens ver van hier te gaan.

Ze balde haar vuisten. Ze zijn uitgekomen, schreeuwde ze. Het gevoel van geluk was verdwenen. Het afscheid viel haar zwaar.

[p. 158]

Waarom maakte hij het haar zo moeilijk? Dat eeuwige zwijgen. Ze had het altijd zo prettig gevonden. Nu maakte het haar gek. Ik moet gaan. En ze wreef een traan van haar wang.

Hij had haar in de verte al zien komen. Wat was ze toch mooi. Ze had haar lievelingsjas aan, dus ze moest hem vast iets speciaals te vertellen hebben. Het was een soort geheime code. Hij kon aan haar kleding zien hoe haar stemming was. Vandaag was ze blij. Misschien had ze wel weer iets leuks bedacht. Af en toe verzon ze zotte feesten, alleen voor hun tweetjes. Laatst hadden ze naar de vallende sterren gekeken. Ze was met haar slaapzakje op hem gaan liggen en samen hadden ze de zon weer zien opkomen. Hij hield van haar.

Ze was gaan zitten en toen ging het hem allemaal te snel. Hij begreep niet wat ze zei. Hij wou haar antwoorden, maar kon niet. Alleen het stilzwijgen was voor hem weggelegd. Hij had alleen zijn aanwezigheid voor haar. En nu liet ze hem in de steek. Hij voelde zich kwaad worden. Hoe kon ze? Al eeuwen was hij er geweest en toen ze in zijn bestaan kwam leek alles eindelijk zin te krijgen. En nu maakte ze het kapot. Het deed hem pijn en het verdriet doorkliefde zijn hart en deed het barsten.

Ze voelde de grond onder haar voeten bewegen. Stenen rolden onder haar weg. Ze keek omlaag en zag de rots afbrokkelen. Ze sprong op en nog harder begon de rots te beven, alsof hij haar wilde dwingen te blijven. Wat doe je, gilde ze, terwijl steeds grotere stukken steen de zee in vielen. Ze wankelde, verloor haar evenwicht en riep: maar ik hou van je! Het beven hield op maar het was te laat. Als in slowmotion viel ze, haar handen graaiend in de lucht, zoekend naar enig houvast. Stilte. En de golven namen haar mee naar onbekende gebieden.