Literatuur Zonder Leeftijd. Jaargang 8

[p. 141]

De directeur en het meisje
Annette van de Pavoordt

Ooit moet het een mooi dorp geweest zijn, met kleine huizen, een gezellig pleintje met een café, een paar winkels en een prachtige laan met bomen.

Nu was het een afschuwelijk oord. Het plein bestond niet meer, de huisjes waren grauw en afgebladderd en de ooit zo rustige laan met bomen was veranderd in een drukke snelweg, die ervoor zorgde dat de arbeiders uit de nabije stad zo efficiënt mogelijk bij de fabriek aan de rand van het dorp konden komen. De winkels en het café waren verdwenen om plaats te maken voor een vestiging van een landelijke supermarktketen. Nee, prettig wonen was het er niet. Op een dag besloot de machtige Directeur dat ook de laatste boom die het dorp nog sierde, verdwijnen moest.

Op het moment dat de boom kreunend zijn nederlaag moest erkennen, remde de zwarte Mercedes, met daarin de Directeur, uit alle macht. Waar het meisje ineens vandaan gekomen was, begreep hij niet. De wagen raakte haar nauwelijks. Dwars door de spiegelende autoruit heen, leek het meisje hem recht aan te kijken. Toen, met een klein kreetje, zakte ze in elkaar. Het zal niemand opgevallen zijn dat haar hoofd op exact hetzelfde ogenblik de grond raakte als de stam van de eens zo machtige eik. Met zijn papperig gezicht ietwat bleek weggetrokken stapte de Directeur uit zijn zwarte Mercedes. Nergens bloed, ze ademt nog en geen krasje op de lak, registreerde hij opgelucht.

Tegen de tijd dat de ambulance verscheen, hadden zich aardig wat mensen rond het schijnbaar slapende meisje verzameld. De Directeur liep handenwrijvend, ongeduldig op zijn horloge turend, langs zijn wagen heen en weer. Achter zijn Mercedes stonden de tweedehandsjes van zijn werknemers. Uit de ziekenwagen sprongen twee broeders. Een lange met een witte jas die amper tot zijn middel reikte, en een kleine met een jas die bijna de grond raakte. Na een vluchtig onderzoek stelde de kleine zich op bij de voeten van het meisje en de lange bij haar bovenlichaam. Eens, jaren geleden, toen ze pas kort samenwerkten, hadden ze het andersom geprobeerd, maar de kleine

[p. 142]

[p. 143]

had toen het hoofd van de patiënt niet kunnen houden, zodat deze behalve een gebroken been ook nog een zware hersenschudding had opgelopen. Maar hoewel ze dus de goede opstelling hadden gekozen en ervaren tillers waren, kregen ze het lichaam van het meisje geen centimeter van de grond. Hun spieren spanden, hun hoofden werden rood, hun tanden knarsten, maar het meisje bleef waar ze was.

De Directeur zag dit alles woedend aan en beval zijn werknemers uit hun autootjes te komen en het meisje op te tillen. Het gezicht van de Directeur werd paarsblauw toen ook zij hun pogingen zonder resultaat staakten. Hij verdacht hen van boze opzet. Maar toen hijzelf het pinkje van het meisje niet kon optillen, besloot hij tot andere maatregelen.

Hij liet een hijskraan inhuren. En ja, de hijskraan deed wat mensenhanden niet gelukt was. Het lichaam van het meisje kwam van de grond. Het hele dorp hield gespannen de adem in toen tergend langzaam, als een gekapte boom, de hijskraan het evenwicht begon te verliezen. De kraanbestuurder deed het enig mogelijke in een dergelijke situatie: hij liet de ketting los. Met een plof viel het meisje de tien centimeter die haar van de grond gescheiden hadden.

Het was de Directeur duidelijk dat het met brute kracht niet zou lukken het meisje hier weg te krijgen. Nog steeds lag ze daar op dezelfde plek, met een glimlach op haar lippen, haar ogen gesloten en rustig ademend. Woedend liep de Directeur heen en weer, bijtend op zijn lip, een frons tussen zijn ogen, snuivend ademend. Woest omdat hij door dit vreemde voorval werd belemmerd in zijn tot dan toe onaantastbare macht. De weg die het meisje versperde was van cruciaal belang om de fabriek draaiend te houden, hoe anders konden de arbeiders komen en de produkten gaan?

De Directeur verzond een telex naar elk persbureau in het land met de mededeling dat degene die het meisje kon verplaatsen, een beloning van maar liefst één miljoen zou ontvangen. En ja hoor, zoals je kunt verwachten waren er heel wat mensen die dachten dat ze dat geld wel even snel konden verdienen. Uit het hele land en van ver daarbuiten kwamen ze.

Een nonnenkoor probeerde het meisje door middel van hemelse gezangen te doen opstijgen. Een horlogemaker bedacht een ingenieus mechanisme, dat precies om twaalf uur 's nachts niet een koekoek, maar het meisje in beweging moest zetten. Een jongeman op een wit paard probeerde haar uit haar voortdurende slaap te wekken met een

[p. 144]

kus. Boven het dorp verzamelden zich zestig luchtballonnen in een gezamenlijke poging. Een bakker probeerde, vergeefs, zijn theorie uit gebaseerd op de luchtigheid van slagroom. Liters vlugzout en eau de cologne zijn het meisje onder de neus gehouden. Duizend boeddhistische monniken kwamen te voet uit Tibet, reisden over bergen en door dalen, langs dorpen en steden. Bij het meisje begonnen ze een vasten die precies drieëndertig dagen zou duren en zonder resultaat bleef. Ze bleven even arm als ze gekomen waren.

Zeven jaren gingen voorbij, zonder resultaat. Nog steeds lag ze daar op dezelfde plek, met een glimlach om haar lippen, haar ogen gesloten, rustig ademend. Gelaten zat de Directeur aan zijn bureau, een week mondje, zuchtend. Zijn hele leven was hij iedereen te slim af geweest, de gewiekste zakenlui, het belastingstelsel, actiegroepen, hinderwetten en bestemmingsplannen, maar in dit kleine meisje met haar glimlach moest hij zijn meerdere erkennen. Aan elk persbureau in het land stuurde hij een telex met de mededeling dat de beloning werd ingetrokken. De fabriek liet hij definitief sluiten.

En zo keerde de rust weer in het dorp. De vestiging van de supermarktketen verdween, het pleintje en het café werden in ere hersteld. En de wereld vergat het bestaan van het meisje.

Voor de laatste maal zocht de Directeur haar op. Een uur lang zat hij stil te kijken naar haar glimlach. Toen hij opstond rolde er uit de zak van zijn colbert een vergeten eikeltje, ooit in bewaring gegeven door een van zijn kleinkinderen.

Op de plek waar het meisje ooit lag, staat nu een reusachtige eikeboom. Het is alsof die eik daar altijd gestaan heeft, en misschien is dat ook wel zo. Want als je in het dorp naar het meisje vraagt, haalt iedereen zijn schouders op. Alleen de Directeur ziet nog steeds de glimlach van het onverzettelijke meisje.