Literatuur Zonder Leeftijd. Jaargang 8

[p. 124]

Dialoog
Petra van Hulsen

Anne

Je bent dicht bij me, toch schrijf ik je. Als ik ga praten zullen de mensen in de coupé gaan lachen. En jij, Anne, jij zult me meteen onderbreken. En ik zal dan zwijgen omdat ik me schaam. Nog steeds schaam ik me voor jou.

Het beloofde een mooie reis te worden. Waar die zou eindigen wisten we nog niet. Voor ons beiden was het belangrijk dichter bij elkaar te komen, elkaar beter te leren kennen. Dat was moeilijk, zo moeilijk dat ik je ben gaan haten. Ik haat je. Ik wil je kwijt.

Weet je nog? Samen stonden we op het stationnetje, perron één. Jij bevend van angst. Ik stralend van energie, vervloekte jouw aanwezigheid. Maar ik wist niet hoe ik je achter kon laten, je moest mee.

Pa en Ma hadden ons gebracht, en niet alleen zij. Nee, iedereen ging mee, buren, de hele familie en zelfs de pastoor en de meester van school die ik niet uit kon staan. We droegen een grote, zware koffer, rood geruit linnen. Iedereen had geholpen met inpakken. Iedereen wist wat we mee moesten nemen. Jij liet dat maar gebeuren. Niemand vroeg mij wat ik mee wilde nemen.

Gelukkig had ik nog mijn kleine, zwarte koffertje. Samen met mijn vriendinnen was ik er hele zondagen mee bezig geweest. Zorgvuldig had ik het ingepakt. Het woog niets, het was prettig om te dragen.

Het duurde lang voor de trein kwam, ik was ongeduldig. Wij bleven eindeloos handjes schudden, zij bleven eindeloos schouderklopjes geven. We mochten hen vooral niet teleurstellen. Het scheen mij toe dat we al jaren stonden te wachten. Nu weet ik dat het maar een moment was.

In de trein, midden op het gangpad, kregen we al ruzie. De trein was al in beweging. We moesten een plekje zien te vinden. Je hield je stevig aan me vast, bang om te vallen. En de koffer was te zwaar, teveel bagage. Ik wilde de zwaarste spullen uit het raam gooien, maar jij gilde en herinnerde mij eraan dat we hen niet mochten teleurstellen, ze hadden het toch goed gemeend. De mensen in de trein hoorden het. Ze glimlachten en bevestigden jouw gelijk. Ik vond een

[p. 125]

plekje bij het raam. Nu kon ik doen alsof ik naar buiten keek. Maar meestal zag ik niets, alleen jou.

Zo is het nog steeds, Anne, na zoveel stations. Zo vaak ben ik uitgestapt. Op veel plaatsen heb ik geprobeerd je kwijt te raken, soms lukte het en dan kon ik wat bagage achterlaten. En nieuwe, lichte bagage in mijn zwarte koffertje doen. Ik liet je achter, maar steeds haalde je me in. Als jij er niet was, zou het veel gemakkelijker voor me zijn. Anne, laat me met rust.

Marie

Marie

Voorzichtig gaf je mij jouw brief. Kijk toch hoe we hier zitten, tegen de ruit gedrukt en terwijl het leven buiten aan ons voorbij raast, schrijven wij elkaar. We kunnen niet met elkaar praten, hoe lang duurt dit nog, de hele reis?

Goed, ik zal ook schrijven. Het liefst zou ik het uit willen schreeuwen, maar dat durf ik niet. Als ik schreeuw zullen de mensen in de coupé schrikken. En jij, Marie, jij zal meteen mijn mond snoeren. En ik zal zwijgen omdat ik bang ben. Bang voor de mensen, bang voor avontuur, bang voor reizen. Help me alsjeblieft, dan pas kan ik jou helpen. Schrijf me niet af.

Ik geloof je niet als je zegt dat het makkelijker zal zijn zonder mij. Je bent gemeen, Marie, altijd heb je op me gespuwd, altijd ontkende je mijn aanwezigheid. Gelukkig was ik vaak zo sterk, dat de mensen niet meer om me heen konden, ze moesten me wel zien. Pas als ik ging huilen, huilde je mee. Men vroeg wat er aan de hand was. Jij vertelde dan hoezeer je mij haatte, en over hoe ik je claimde. Jij aanvaardde hun troost met genoegen, omdat je die nodig had. En altijd nodig zal hebben. Wat zou er gebeuren zonder mij?

Ik haat je niet, ik heb je nodig. Als jij lacht, kan dat zo sterk zijn, dat ik mee kan lachen. Jij hebt kracht, Marie. Je durft alles, bent niet bang. Maar je kunt niet ontkennen dat ik toch degene ben, die deze reis spannend maakt. Dat wil je toch, spanning? Daar krijg je weer energie van, zeg je altijd. Waarom geef je niet toe dat jij mij ook nodig hebt?

En stel me verdomme eens voor aan al die mensen die je onderweg ontmoet. Ik merk dat ze mij toch wel zien, maar omdat jij zo geheim

[p. 126]

[p. 127]

zinnig doet, zeggen zij er niets van. Ze gaan wel vreemd reageren en nemen je soms zelfs niet meer serieus. Je laat me gelukkig wel zien aan hen die besluiten met ons mee te reizen. Dan blijkt dat je het zelfs prettig vindt.

Hoeveel bagage heb ik nu al voor je gedragen? Jij wilde alles meteen weggooien, maar ik wist dat je nog veel nodig zou hebben. Nu is de koffer veel lichter, en toch hebben we nog contact met pa en ma. Als je al hun spulletjes meteen weggegooid had, zouden ze diep beledigd zijn en zou je hen waarschijnlijk nooit meer zien, dat wil je toch niet? Je eigen bagage is mooi, maar blijf er zorgvuldig mee omgaan, anders wordt die ook te zwaar.

Nu, Marie, laat ik het aan jou over. Denk je echt dat je me kwijt wil?

Liefs, Anne

Zo, dat was eruit. Daar zaten ze dan, nog even en ze zouden weer bij het volgend station zijn. Ze moesten verder. Hun ogen ontmoetten elkaar in de weerspiegeling van de ruit. Hun ogen lachten naar elkaar, lachten om hun eigen briefwisseling.

Alsof het afgesproken was, stonden ze op en balanceerden ze over het gangpad in de richting van het toilet. Hun bagage lieten ze achter, dat kon geen kwaad.

Tot hun verbazing zagen dat er een briefje op de spiegel geplakt was, speciaal gericht aan hen. Ze herkenden het handschrift meteen. Lachend lazen ze: ‘doe voorzichtig met elkaar, wees lief voor elkaar, want wie ben ik zonder jullie’.

Kusjes, Anne-Marie