Literatuur. Jaargang 20

[p. 29]

Zelfkant Kees 't Hart

Ik schreef het gedicht van Vestdijk opnieuw met eigen ogen
Bij ket spoorwegemplacement van Leeuwarden.
Ik was tijdelijk onleesbaar.

Een stukje gras waarop steenkool ligt knarsend te vergruizen,
Een hut van kinderen, vermolmd en bijna weg gewaaid.
Ik was er gaan staan.

Gras nock asfalt, betonnen palen neergesmeten naast kassen
Als ik lang wacht spelen kier konijnen langs de rand.
Ik was bezichtigbaar.

Zintuigen wachten op vertrouwde evenementen: een geur
Van gedumpte vuilniszakken, een krant met halve berichten.
De branding van mijn ogen.

Wie hier wacht, is Vestdijk, oudere jongen, gevallen
Engel, vleugels omgegord, stof van bril en voorhoofd weg geveegd.
Ik was werktuiglijk.

ZELFKANT
S. VESTDIJK
Ik houd het meest van de halfland'lijkheid:
Van vage weidewinden die met lijnen
Vol wasgoed spelen; van fabrieksterreinen
Waar tussen arm'lijk gras de lorrie rijdt,

Bevracht met het geheim der dokspoorlijnen.
Want 'k weet, er is waar men het leven slijt
En toch niet leeft, zwervend meer eenzaamheid
Te vinden dan in bergen of ravijnen

De walm van stoomtrein en van blekerij
Of van de ovens waar men schelpen brandt
Is meer dan thijmgeur aanstichter van dromen,

En 't zwarte kalf in 't weitje aan den rand
Wordt door een onverhoopt gedicht bevrijd
En in één beeld met sintels opgenomen.

Zelfkant

Zelfkant van Vestdijk is een meer dan prachtig gedicht. Ik zou het niet in mijn hoofd halen het te willen ‘verbeteren’ of te ‘herzien’, laat staan dat ik het met lichte meesterhand gestrooide rijm zou willen bekritiseren. Ik grijp iedere kans aan het te mogen lezen en lees het altijd net zo lang tot ik er weer de ambivalentie in meen te zien die heel Vestdijks werk doorkruist: mythologisering van het banale en banalisering van het mythologische. Ik zoek erin wat ik wil vinden, zoals dat gaat wanneer je een gedicht vaak leest. Ik heb in mijn gedicht een ode aan Vestdijk willen brengen. En aan zijn gedicht.