Limburgsche sermoenen
(1895)–Anoniem Limburgse sermoenen–
Auteursrecht onbekend|
Regelnummers proza verbergen
| |
[p. 400] | |
+1XXI. Dets van onser vrouwen, ende gelict 2hare eenre wingartreuen.3+‖ ‘Ego quasi uitis fructificauj etc.’ Dese wort 4sprict onse Urowe ende gelict hare eenre wingartreuen dor 5drie saken. Dirste sake es dat die wingartreuen bloit; ende 6alse bloyt, so ulouwet dongewormte uten wingarde. Geli-7ker wis was Maria wale ene wingartreue, want si bloyde 8ane allen dogeden also volkomelike dat hare engene ondogt 9en mogte geneken. Si bloyde eersamlike ende si drug oec 10dedelste vrogt dat ye wingartreue gedrug. 11Dander dat ane der reuen es, dats dasse kult der sonnen 12schin met haren scade. Also duet Maria: met hare ge-13nadeliker beden verkultse den toren ons Heren din hi 14heft op den sondere, ende es altoes derjhegene met hare 15groter genaden alse hi den sondere beschinen wilt met 16sinre geregtegheit. Want dat ware de geregtegheit ons 17+Heren, ‖ wanneer der mensche in hoeftsonde vile, datten 18der diuel met liue ende met selen uurde tehant in der 19hellen. Mar nu es Maria deriegene met hare genadegheit 20ende beschiint den sondere iegen dese grote hitte van den 21torne ons Heren. 22Terde dat ane der reuen es, dats dasse es ongescapen 23butene ane der scurtscen ende dregt dog harde edele vrogt. 24Also was die edele Maria, die himelsche reue: si was 25oetmudeg ende verworpen van butene ende drug van 26bennen den himelschen win drirehande: si drug witten 27win, roden win ende gecruden win. 28Der witte win din si drug, dat was die edele kuscheit | |
[p. 401] | |
1+hars magedums; want Maria en wart noit beulect van 2lighamen nog van herten. Van derre kuscheit loeftse Got 3seluer ende sprict dasse es een tweuoldeg besloten bogart, 4ombe dasse reine was van lighame ende van herten. Dar 5+af sprict ‖ een heileg man ende segt: ‘Marien kuscheit 6verwint alle kuscheit,’ ende sprict oec dasse Gode beuellike 7was dor hare kuscheit. 8Der rode win din Maria drug, dar bi es betekent die 9grote minne die in hare was. Siet, derre minnen sulwi 10volgen ende sulense deilen in drien maniren. Wi sulen 11Gode minnen dor ons seluer, dats dat wine minnen ombe 12dat hi dor ons heft gedaen. Dir minnen sulwi heme lonen, 13ende din loen loent hi ons weder ende geft ons sin blide 14anscin ende sin schone himelrike, want dats der penninc 15din Got geft al dengenen die in sinen wingart arbeiden. 16Ten anderen male sulwi Gode minnen ombe heme 17seluer, dats dat wine minnen ombe sine gutheit, ombe sine 18scoenheit, ombe sine sutecheit ende ombe sine mildecheit. 19Derre minnen loen es dat wi ewelike met Gode bliuen. 20Die derde minne es dat wi ons seluer minnen dor Gode, 21+‖ want hi ons gescapen heft ende also sere gemint heft 22dat hi mensche wart dor ons. Wi sulen ons (dor) Gode 23also minnen dat wi ons engeen denc te gude en sulen 24duen dor tgemac ons lighamen, mar allene dor Gode, 25dat wi heme te bat dinen mogen. Derre minnen loen es 26dat wi sulen sengen ende rupen ende screien: ‘Ay Here, 27du best min, ende ic ben din! Jc ben din kint, du best 28min vader! Jc ben din knegt, du best min here! Jc ben | |
[p. 402] | |
1+din creiature, du best min sceppere! Jc ben din iungere, 2du best min meister!’ Dese drie minnen hadde onse 3Vrowe ende dar ombe heftse oec drie loen ontfaen, ende 4nit allene drie mar hondert hondertg. 5Der derde win die op der gebenedider Marien wis, dat 6was der gecrudde win. Dese gecrudde win was die reine 7mensheit ons Heren Jhesu Cristi, dar also menegerhande 8gecrudde ane es. Dese gecrudde sulwi mercken ane sinen 9+meneg‖fulgen dogeden. Ende sůnderlike sin twe edele ge-10crudde ane heme, dats die gotheit van himelrike ende 11die mensheit van ertrike. Ay, wat dogede heft hi meer? - 12Entrowen, hi es der scone Got, der rike Got, der starke 13Got, der wise Got ende der ewege Got. Nu vugt dit tesa-14men, so es hi die scone richeit ende die rike sconheit, die 15starke wisheit ende die wise starcheit, die selege ewecheit 16ende die ewege selecheit. 17Din eersten win scenct mi in silueren nappen. Dassin 18schone ende sute wort van Gode, die den mensche kuscheit 19leren ende geliuen. 20Din anderen win schenct mi in guldenen nappen. Dats 21die gotlike warheit ane sinre minliker gelofden, also dat 22v Got met ihegenwertger warheit geuen sal alle dat hi v 23geloeft heft, ende nit dat allene mar dusent stunt meer. 24Dis gevult die minne in den herten ende erweckert den 25guden mensche in den dinste ons Heren. 26+Din derden ‖ win scenct mi in saphiren nappen. Dats 27een reine ende een eneg herte, dat Gode allene dregt ende 28vrolike met heme wandelt, regte alse een vrint met sinen 29vrinde, ende dor engenre slagten sake begeuen en wilt, | |
[p. 403] | |
1+ende din leet es alle mesdaet ende nit en duet sonder 2den raet ons Heren. Dats waer, die dus minnen leuen, 3si gevulents bewilen. 4Die andere doget di der selege mensche heft, dats hi 5sal sig vlischen vif dogede. Dirste es, alse hi beden sal, 6so sal hi sine sinne van butene besluten ende van bennen 7met alre cragt ende met al sinre begerden op rigten ihegen 8Gode. Dander es, wat Got duet, dat sal hi vor guet nemen 9ende willeglike, want dat siwi alle sculdeg te dunne. 10Terde es, al dat hi duet, dat sal hi duen in regter oet-11mvdecheit. Die virde dogt es geduldecheit in arbeide. Die 12vifde es, wat die gude mensche duet, dat sal hi begennen 13+ende enden in den name ons ‖ Heren: so werdet al guet. 14Na desen viuen sal sig der selege mensche nog vlischen 15drire anderre dogede. Dirste es vrochte ons Heren, ende sal 16der mensche altoes dencken dat Got met sinen gotliken 17oegen siet alle sin duen ende sin laten. Dander es beken-18nisse onser gebreken ende der volkomenheit Gots. Alse 19wi gedencken dat Got so groet ende so geweldech es ende sig 20so sere niderde dor ons, so sulwi ons billike nideren ende 21oetmudegen dor sinen wille. Want sekerlike, wi sin van 22armer substantien gemact ende en sulden ons met regte 23weten wis verheffen. Die derde dogt es dat der mensche 24sal mercken ane enen igeliken denge, beide van dunne 25ende van latenne, wat geheelicts ons Heren wille drane sie 26ende sin meeste lof, ende dar na sal hit volbrengen so 27hi naste can. | |
[p. 404] | |
1+Ay sekerlike, van alle desen dogeden was die sute 2+Maria wale ene wingartreue die altoes bloyde ende ‖ vrogt-3beregt was, want si druchse geheel in hare. Dese edel 4reue heft oec seuen loeuere ende bi din seuen loeueren 5verstawi seuen wort die di sute Maria sprac. 6Dirste wort spracse due der engel, Her Gabriel, te hare 7quam ende hare seide die botscap dasse muder sulde sin 8dis hogen Gots, die here ende got van allen dogeden es. 9Due spracse: ‘Wie mag dat geschien? Je en bekenne dog 10engenen man.’ 11Due sprac der engel: ‘Du salt eruult werden van den 12ouersten gude ende salt beschenen werden metten heilegen 13geeste.’ Due antwerdetse din engele ende sprac dander 14wort: ‘Je ben ons Heren dirne: na dinen worde geschi 15mi.’ Siet, dar toentse hare oetmudecheit; ende wart dar 16tusschen tween hoegen bergen een diep dal, dat was 17tusschen der hoger Gotheit ende hare ontelliker kuscheit, 18die bouen allen menschen nature was. 19+Terde wort dat Maria sprac, dat was die ‖ minlike grute 20diese sprac te S. Elizabeden; want si grutse met herten 21ende met monde ende ginc te hare op den berg darse 22bleef S. Johans Baptisten, ende dinde hare in haren 23kindelbedde. Siet, dar dinde die vrowe der dirnen. 24Dat virde wort dat die edele Coninginne sprac, dat was 25duese haren liuen Son verloren hadde drie dage: due 26sugtsine met groten iamere, ende due sine vant in den 27tempele, due spracse: ‘Owi lif kint, wie heste (ons) dus 28gedaen? Jc ende din vader Joseph hebben di gesugt met 29groten iamere.’ Due antwerde hare onse Here ende sprac: 30‘Wif, in ben dar ombe op ertrike nit comen dat ic dinen | |
[p. 405] | |
1+wille due: je ben dar ombe comen dat ic mins Vader 2wille volbrenge.’ 3Dat vifde wort dat Maria sprac, dat spracse te S. Johans 4Ewangelisten brulogt. Due dar win gebrac, due clagetse 5dat dar win gebrake vor die lide die drenken sulden, 6+ende ontfarmde hare ouer degene ‖ dis hare nit en baden. 7Also dutse nog alle dage, want si ontfarmt hare ouer den 8armen sondere ende bid vor heme die sins selfs ninnont-9farmt nog dis hare nit en bijt. 10Dat sesde wort spracse ter seluer brulogt. Duese den win 11bat, due antwerde hare onse Here ende sprac: ‘Wif, 12wat hebbe ic van di? Der tit en es nog nit komen dat 13ic din win giten sal din ic van di hebbe.’ Dar ombe en 14liet sis niet si(n) leerde dambachtlide wiese dun sulden, 15ende sprac: ‘Dragt op in die eimere water ende dut al 16dat v min Son heit.’ 17Dar na, due onse Here te himele vuer, te sinen Vadere, 18due blefse druue ende oetmudeg. Due spraken hare vrint 19ende ander lide war ombe datse hare so sere meshilde: si 20ware ene so edele vrouwe van geburden, si sulde duen 21alse ander har vrint. Due spracse dat seuende wort ende 22antwerde hen aldus: ‘Owi,’ spracse, ‘en suldic nit oet-23+mudeg sin? Min ‖ oetmudecheit steech doch dor die himele 24vor Gots stuel ende treede din groten Got van din schonen 25engelen ende van dir hoger werdecheit, ende quam op 26ertrike ende nam die crancke mensheit van mi. Dar tue 27dwangen min oetmudecheit. Je sal billike altoes druue 28sin: sent die sonne hare schonheit heft verloren van der 29doet der eweger Sonnen, so sal ic mi met regte sinre doet 30bedruuen, want ic weet wale dat hi die doet dor mi leet 31ende niet dor die sonne. Ende die sonne bekent sin doet 32- sal icker dan vergeten? Neen ic nit, want ic weet wale 33dat hi die mensheit van mi nam. Dar ombe mag ic wale 34druue sin van sinre doet.’ | |
[p. 406] | |
1+Siet, dit sin die seuen bladere van derre wingartreuen. 2Der windruf die an derre reuen wijs, was die reine mens-3heit Jhesu Cristi. Also sprict hi van heme seluer: ‘Jc ben 4der druf die allene in der (t)rotten lach an der bittere 5+marte‖len van den cruce.’ Der win die van desen druue 6quam, dat was die hoge gotheit: dats der sute win din 7mi volkomelike in himelrike scenct, din wi alle muten 8helpen drenken. 9Dis helpe ons Maria, die sute reue. Amen. |
|
