Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 255]

Geen honger meer

Ik liep over straat en zag aan de overkant
mijn vader lopen. Ik bleef staan, zwaaide naar hem, riep,
maar hij keek niet om: in gezelschap van vrienden
zoals hij verkeerde hoorde hij me niet.

Ik zag hoe anderen deuren voor hem openhielden,
hem behandelden als iemand met groot ontzag
en dat ze allemaal jonger waren, jonger dan ikzelf:
zijn zoon van vijftig, een zak die soms onder de kachel lag.

Het deed me wel plezier dat hij nog steeds de man was
die hij was: oud, maar nog steeds luidruchtig en met een stem
als een bijl die kinderkoppen kon doen splijten en broeken,
broeken droeg waarvan ik zeker wist dat alleen mijn moeder
ze tot aan zijn dood zou mogen strijken.

Mijn vader, die tijdens de oorlog
zelfs nog mussen had gegeten,
keek vertrooid dan toch nog op
en zag me verlegen staan:

hij schudde meewarig het hoofd
zodat ik ook dát wist: die man, die
heeft allang geen honger meer.