Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 256]

Slechte gedachten

Ge slaat ze dan maar dood,
zei mijn vader tegen de man
die aldoor kloeg over zijn slechte gedachten.
Terwijl mijn moeder naar die
zwei kleine Italiener luisterde
zaten die twee 's avonds soms urenlang
aan de keukentafel rinkelend te drinken,
mijn vader zoals gewoonlijk gemakkelijk onderuitgezakt,
Max gespannen, hoofd in handen, duiven aan het vinken.

Zelf dacht ik: mijn vader
heeft het over blote vrouwen
zoals mijn moeder, die 's nachts
Max voortdurend aan zijn kop
komen zagen waardoor hij daarna
niet meer kan
slapen.

Sla ze dood! zei mijn vader opnieuw,
zet ze buiten, doe de deur open
en geef ze een schop onder hun kloten
die slechte gedachten. Ik méén het
Max: jaag ze weg!

De laatste vogels waren al gestopt
met fluiten, Max donderde van zijn stoel
maar mijn vader vulde toch nog stoer
de lege glazen.

[p. 257]

 

Thans, zovele jaren later en al dood,

 

vraag ik mij af: die slechte gedachten,

 

zouden zij daarginds nog altijd op jagen

 

of hebben ze zich ook dáár

 

voorgoed bij neergelegd?

 

 

 

Mijn moeder alleszins niet want het dient gezegd:

 

ze vindt het niet fair dat mijn vader

 

haar zomaar achterliet en zij haar nachten

 

soms met eenvoudige, soms met koude

 

maar vooral zwarte gedachten volgiet.