Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 207]

Confessiones

Ik beken, in tijden van glasbraak en stormschade lees ik,
en zou vrede in alle kieren heersen

dan nog zou ik lezen,

om de dood en zijn ontreddering, uit weemoed
en wegens onzalige liefdes, en ook van de dorst

naar gods verheven onwaarschijnlijkheid.

Ik beken, al het geschrevene lees ik alsof de inkt
waarin het geschreven staat nog nat is,

en ook beken ik dat er geen heden bestaat
wanneer ik lees, noch een verleden,

want daar is maar één tijd in het lezen:
de eeuwig onontgonnen millennia

van wat mogelijk was.

Ik beken, ik hecht een naïef geloof aan de Parnassus,
die veeltalig krijsende meeuwenwolk

op de al te smalle richels
van een verticale rotswand,

en grif geef ik toe dat ik geen andere vooroudercultus
belijd dan de poëzie: het dode koraal,

de papieren draaikolk waarin ontvleesde stemmen slapen.

[p. 208]

 

Ik beken, altijd vertrouw ik op mijn onvermogen

 

ooit te begrijpen wat ik lees, en dat ik, al lezende,

 

 

 

alle openbaringen herspreek, verspreek,

 

omdat ik slechts in nesten van misverstand wil huiveren.

 

 

 

Aan dit alles bezondig ik me, willens en wetens

 

en herhaaldelijk.

 

 

 

En ik beken dat ik mijn herkomst traceer

 

tot in de puinen van de ziggoerat, tot het stof

 

 

 

van de gevallen hangende tuinen.

 

 

 

Schaamteloos belijd ik mijn geloof

 

in het offer van de taal, dat klamme brood,

 

 

 

om onzentwille.

 

 

 

Want als zij niet open stonden,

 

 

 

de woorden, tochtig onvolkomen, enkel

 

vrijend met zichzelf, indien zij niet

 

 

 

vatbaar bleken voor infectie, virulentie, incantatie,

 

als zij niet wankelden van verval en verwachting,

 

 

 

hoe zouden wij

 

ons zalven met geschiedenis?