Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 144]

Ik vertel jou nog wel dat kleine geheimpje

Ik vertel jou nog wel dat kleine geheimpje of
beantwoord getrouw je vragen maar eerst dien ik
nog de dons te verlaten en te dwalen rond ons huis:

je kent het Indische vrouwtje van de nachtwinkel
dat zelden gelukkig is met haar man (waarom
heeft ze geen rode bol op haar voorhoofd?).
Misschien is er een verklaring te zoeken
in de onverstaanbare telefoontjes naar haar thuisland
met de hoorn ver van haar mond.

Ze werkt te hard voor mijn pakje blauwe Pall Mall,
negentien sigaretten per dag & haar diepgevroren pizza's
hebben geen prijs naar waarde - have a nice day, zei ik.

Ik kom stilaan bij je terug, als een boemerang
zal ik in je gezicht kletsen, maar eerst nog
tijdschriften en de krant kopen bij dagbladenhandel Sonia,
Sonia is altijd vriendelijk maar ik durf te wedden bij elke klant.
Sonia kloeg over de werken in de straat, Sonia kloeg
over de graffiti, ik kloeg over mjn zesde fiets die is gestolen.

Een slot doet wonderen, zei zij.
Ik zei: ik heb/ik had een slot.
Onze praatjes worden steeds korter.

Schoenmaker Marino berispte me met mijn kapotte hak,
waarom ik mijn schoenen op de verkeerde manier uittrek,
er zijn wel zeven manieren om je schoen uit te doen,
wist je dat?, & wel honderden om er mee te lopen.
Maar zelfs onze straat is voor mij te lang
om doorheen te wandelen, op elke stap keer ik terug

[p. 145]

 

De bouwvakkers fluiten, de bouwvakkers

 

fluiten de hele dag door

 

maar nooit naar mij, ik heb geen rokje.