Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 139]

Maarten Inghels

^o Borgerhout, 1988

is ook prozaïst.

Recentste bundel: Waakzaam (2011)

[p. 140]

Er is een foto gevonden waarop je lacht

I

Dat jij nog altijd wel je naam kent,
kunnen we zeggen. Ik vergeet
wel eens mijn leeftijd maar altijd

komt het in schokken tot besef: zo oud
als dit en mijn hoofd weet nog dat.
Dus iedereen doet wel eens langer

over wat hij denkt. Dat jij zo wil bestaan
in dit nare licht, zoals een schim
zeggen sommigen. Maar ik houd het op

een pop, die er nog is, waartegen wordt verhaald:
de waan van de dag, namen, een voorval op de bus
maar altijd kort en snel en kus.

Dat er nog brood moet gehaald, zegt ze,
want jij moet vanavond eten, zij niet.
Een paard kan zich dood eten

had ik wel eens gehoord gelijk jij je happen
niet meer telt, je stappen naar de gang, de kamer,
waar moest je ook al weer heen?, het donker.

Dat is wat je zal verliezen: bestaan. Maar
wat is het laatste dat jij zal vergeten?
De sleutel, een paar wijntjes, het bezoek.

Mag hij nog wel gaan, vraagt zij. Zolang
jij nog in het bezit bent van je naam.

[p. 141]

II

Jouw mond valt open zegt ze, met een kussen
onder je kin heeft ze dit probleem verholpen
maar iemand zegt dat wie waarop we wachten

daarvoor een oplossing heeft. Je wilt niet weten hoe -
het gaat met naald en draad. Ze heeft je wakker
proberen te maken, zegt ze,

op jouw borst geklopt, je ledematen
opgetild maar alles viel
snel neer, niets kreeg je terug.

Koffie, zegt iemand. Het. Is. Goed. Zo. Zeg ik.
Je hebt haar nog ondergestopt en bent zelf verloren
gelopen in je slaap.

Wanneer zou hij waarop we wachten
komen, er moeten brieven geschreven worden,
wie moet ingelicht?, huil maar,

het is beter zo met je haar als Kuifje.
Iedereen herkent je nog, er is een foto van je
gevonden waarop je lacht.

Het is goed zo, zeggen ze. Ik hoor een auto,
zegt iemand. Ze komen je halen, zegt ze.
Het is de vuilniswagen. De begrafenisondernemer

[p. 142]

 

is te laat maar je hebt tijd, je loopt niet

 

van ons weg. Ik vind de scheurkalender

 

en het afgetrokken blaadje met

 

 

 

een grap waar je vast om lachte,

 

de dag waarop je bent gestopt

 

met tellen.

[p. 143]

III

Nu wordt zij steeds kleiner in wat ze doet,
ze kan hoogstens nog een flard
van wat ze had gedacht. Steeds smaller

wankelt ze op zachtere tonen
van de snaren in de piano,
gekrompen bij elke winter.

Terwijl jij zwelt in haar hoofd, vecht zij
om haren met vormverlies, tand na tand, met de rug
gekruld in het lege bed tot een wassende maan

die jou uitzwaait. Ze wil Scrabble spelen, zegt ze,
losse eindjes tot vermoeide woorden verbinden
voor jou. Maar ze dekt jouw schaduw

mee onder de dons toe, laat zo de cirkel
verder inkrimpen, haakt de armen
om haar borsten in een wals die niet swingt.

Alles aan haar wordt kleiner tot zelfs haar hart
niet veel meer is dan een vetbal voor jouw vogels.
Wordt ze een kaars die zichzelf uitblaast.