Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 48]

2

Dat we dan toch weer samen eindigen op de rand
van een bed. Het is niet omdat het niet kan spreken

met een mond dat het onaangedaan zwijgt: het blaast
zijn nerven adem in, brandende zenuwbanen
die evengoed de mijne zijn maar doof

als ik het ben die spreekt - elke avond zitten we alleen, het been
gebogen en mijn vechtlust ongericht, even

gekromd. Een toegedekt twistgesprek volgt: van wie
de pijn, wat we nog kunnen blijken. En telkens
voorop: wie eigenlijk door wie het minst

mismeesterd wordt.