Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 47]

1

Zoals een oom op een familiefeest de knokkels
van de kinderen doet kraken, ik zou zijn tenen
breken als ik het de hand zou kunnen schudden -

en dan mag het gissen of het wordt gestraft
of enkel welkom wordt geheten door iemand
die zijn krachten niet meer kent. Het zou proberen
informeren, zo beleefd als het zijn knieholtes
kan laten klinken, naar het welzijn van de kinderen,

iets mompelen over het buiige weer. Ik zou er niets
van willen weten, maar toch glimlachend knikken,
het doen sidderen onder dagelijkse druk -

een verweesde romp op oorlogspad, maar
onberispelijk gekleed, nog niet van plan
om op te geven.