Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 41]

Anneke Brassinga

^o Schaarsbergen, 1948

is ook prozaïst en vertaler.

Recentste bundel: Ontij (2010)

[p. 42]

Auf Flügeln des Gesanges

I

De balk tussen schorsvelden kraakt van woorden.
De horrelvoet breekt amper nog het mulle zand.
De muil van een gedroomde beer omsluit de hand.
Uit dreigende akkoorden lekt een trippelspoor.

De draadloosheid heeft er de sokken in gezet.
De referentiekaders vervullen dienstplicht.
De vredig afgehaakte vrouwe dommelt in het licht.
Om haar de koperen tuin, gepoetst, zonder smet.

Het requiem zwelt knarsend en zelfrijzend aan.
Het douchegordijn des tijds vergiet een traan.
Ik stoot beschroomd mijn oude zebrastrepen af.

Het leven biedt een vorm van onderdak: gebuktgaan.
Het gras blijft koppig reiken naar de kale maan.
Mijn dorstend lied verstuift zoals het dorrend kaf.

[p. 43]

II

Vannacht zag ik de vuilnismannen op hun kar,
stapvoets door de stegen, in fervente onderwerping
aan het dionysisch ideaal veelstemmig Schubert

ten gehore brengend - een koorlied, weemoedig
en hoopvol als een vod. Ook Freud was
op de been met in de hand zijn hogehoed

van glas. Zo kwam hij door het ganse land,
de droom navolgend die hijzelf had opgeschreven;
zoals ik doe alsof er nog een leven is

waarin ik wacht op je herrijzenis. Alsof wij
in de schaduwen van morgen elkaar, hervonden,
opnieuw voorgoed verliezen konden.

[p. 44]

III

Eer zal ik vissenlippen eten te Shanghai,
gerijpt in ossendrek, gemarineerd en gefrituurd,
om stom te worden als een vis en kil

als een reptiel - dan dat ik ooit vergeten zal
wie mij verzuurd en galdoordesemd heeft,
zijn roggenstaart vol gif geplant diep

in mijn spreng. Gezengd van lust nu
levenslang, antwoord ik als een haan nog
naar mij kraait, met liederlijkste kraaienzang.