Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 20]

Grond

In de palm van mijn hand: de plattegrond.
Ik hoef maar open te slaan of voorbij
het ijzeren kruis, daar ligt hij, of de beenderen.
Zijn huid is op en zelfs de beenderen niet compleet.
Met één holle heup stapte hij
de aarden kamer in.

Ze had de tafel al gedekt, twintig jaar
is niets buiten het leven, wie wat bewaard
heeft wat, om het even wat. Met naakte oren
horen ze de maden in de muren en iets
dat gangen graaft onder vloeren van deze
en andere kamers.

Ze horen hun eigen malende kaken
en soms mijn stem die boven de grond
de namen van mijn dochters noemt.