Het Liegend Konijn. Jaargang 10



[pagina 21]
De motten, geen land Ze aten de grond onder hun vleugels weg en leerden zonder zon te zijn. Geen land, geen licht, geen richting. En in hun holle hart was ruimte voor een kleiner hart. De tijd kan net zo goed voor- als achteruit. Dan de vingers die de motten naaien en in de nerven beetjes van zichzelf verbergen: huid zonder eerst het beest, de pop, maar meteen het doek dat nooit verloren gaat en de dorre draad die steeds nieuwe vleugels zaait. En wij die langzaam motten werden en vleugels vouwden om wie wij waren. Geen licht, geen land, geen richting om op te gaan, alleen de herinnering aan de godenhand die nog ons binnenste raakt.