Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 262]

Zomaar appeltaart

I

In zijn hand draaide een appel
voor de wereld uit. Het werd dag.
De schillen vielen op het bord.

Hij was er voor de appel,
de kachel, de lucht in de banden
en tegen het donker, al rook hij naar slaap.

We tikten met messen,
kauwden en slikten,
wantrouwden de ijskoude dag.

Gewoon, omdat hij er was,
geen blik op de schillen die daar dun
onze namen spelden.

[p. 263]

II

Het was zomaar vandaag
en iedereen wist het,
al leek het nog op gisteren.

De bomen waren weer opgezet,
het gordijn ging open: hallo lieverd,
dit is jouw dag, van harte gefeliciteerd!

Haar stem galmde door de gang,
haar lach liep haar ogen uit.
De ochtendzon was oogverblindend.

Ik glom en keek omlaag.

Mijn hals was bloot,
de hare dun en had een kuiltje
waarin ik graag gebleven was.