Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 233]

Herinnering aan mijn grootmoeder

als kleine jongen was ik getuige
van je laatste opdracht
mijn handen in de jouwe nemen
en strelen met gerimpelde vingers

merkwaardig: ooit was je mooi geweest
op een oude kermisfoto
met zedeloze witte sokjes

nu rustten je omzwachtelde voeten
op een warme stoof
zo verhief je je sinds lang
boven de grond die met harde haaienbek
je man had verzwolgen

je woede was iets geworden uit een ver verleden
dat van mozes op de prent boven je
die de stenen tafelen hief
om ze te verbrijzelen

maar zich bedacht nu hij bij jou in de kamer stond
en ze van de weeromstuit teder vasthield

ik heb het zelf gezien:
in de kist nog glimlachte je
om de dwaasheden der profeten