Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 68]

Vader

Vader, knarsetandend in alle talen,
eet zijn gedachten van glas
waardoorheen wij naar hem staren
als naar dovend vuur.

Hij is een fakkel
van praatjes voor de vaak
en steeds vaker slaapt hij
in zijn opgelapte woorden,
in het mompelende bed
van zinnen die hij spant
tussen ons
en de kinderen die hij zich wenst.

De warmte van zijn mond neemt
af. Vader vervaagt in raam-
verhalen, in rijmpjes
over hoe het vroeger was,
toen wij nog niet huisden
in zijn slapengaan.

Hij geeuwt en luistert
naar zichzelf. In zijn tong
zit een eeuw, in zijn lichaam
hooguit een derde.

Vader hoort ons niet
en stapelt slapeloos kinderen
in zijn hoofd.