Het Liegend Konijn. Jaargang 10



[pagina 67]
Grootmoeder Telkens stopt zij onze levens vol zoetigheden, snoept met zachte klem onze kinderlach af. Voor grootmoeder zijn wij nog baby's die zij wiegt in haar armen van oud ijzer en zeer, maar niemand draait met haar mee. ‘Kom hier. Ik heb jullie lief, want jullie kennen mijn pijn nog niet.’ Zo omhelst zij listig ieder kind waarmee ze de plooien uit haar huid strijkt. Sommigen noemen haar heks, deze vrouw van geronnen bloed, van zoethout in haar woorden, van schemer en schrammen en adem waarin niemand meer wil wonen. Anderen vinden haar lief en roesten met haar mee. Alleen voor ons blijft zij de grote, dubbele moeder, tweemaal wees van wat van ons worden zal.