Het Liegend Konijn. Jaargang 10

[p. 26]

Zolang het bestaat

De kleine jongen wordt wakker, voorspelt
ik loop Wasilla uit.

Zijn vriendjes lachen hardop en zijn op de hoogte
van alles wat geil is.

Hij weet waar gedachten naar uit moeten gaan.
Zijn gedachten gaan verder, gaan, zegt hij,
belangrijker wegen.

Een hele maand hoort hij niets van ze terug.
Hij vraagt mij, een grotere jongen eens
om de hoek te luisteren, maar ik hoor niemand
iets over Wasilla zeggen
of dat iemand met zijn gedachten
een visboer of een huisjesmelker weet te overtuigen.

Ik wil een goed woordje voor hem doen en zeggen
dat hij te vertrouwen is, maar mensen met meer
kennis van zaken vragen wat dat kost.

Er is ook iemand bereid een mooi tasje te haken
waar de beste gedachten in kunnen.

Dat een eenvoudige vrouw dit tasje wil maken
en mannen die een partijtje hebben opgekocht
of op school als invalkrachten, een lokaal
met eigen stem weten te vullen

van dat tasje, een dranghek een kazerne
en een staatsgevangenis weten te maken
is een teken van vooruitgang.

[p. 27]

 

Even tekenend is mijn herinnering

 

die ik niet gekend heb.

 

Wasilla weet ik bestaat echt

 

net als Alaska, het partijcongres, de musical

 

 

 

maar de mensen die er vandaan komen

 

bestaan meestal niet.