Het Liegend Konijn. Jaargang 9

[p. 207]

Er is...

I

verlangen, iets met een muur. in elkaar
kunnen wij ritmisch op en neer dansende
schaduwen zien.

zo vervagen wij, zo lossen wij op. wij vergeten
het vertrek, het rendez-voushotel, de schaamte
en staan weer in onze kinderkamer:

een hand knipt het licht uit,
de laatste zon sluipt door de kleinste kier,

onze vingers laten vogels vliegen
over het behang.

II

het dier in ons. wij vallen ten prooi
aan instinct, laten ons willoos vangen

en spartelen het overbodige van ons af:
kleren, lakens, relaties.

zo liggen wij te hijgen, hijgen vinden wij
de aangenaamste vorm van zwijgen, wij verzwijgen
het planmatige, het huis

dat onwetend op ons wacht. wij bevrijden onszelf
van alles wat ons te dicht
op de huid zit.

[p. 208]

III

vel en vel. het maakt ons mens.
soms staat het haar op onze armen recht,
worden wij geraakt, wij zijn een vat vol emotie,

wij lopen over, wij gaan ons te buiten,
wij zijn zo graag buiten onszelf.

altijd willen wij achterlaten
wie wij moeten zijn.

wij maskeren het gezicht
dat wij ontegensprekelijk spiegelen.
in het geheim zijn wij heimelijk op ons best.